'Kinderen van gescheiden ouders hebben het helemáál niet slechter dan andere kinderen'
Vrienden zie ik tot nu toe alleen op de dagen dat mijn kinderen niet bij mij zijn. Er is weinig integratie tussen de ene helft van de week en de andere. De ene helft ben ik het meest moeder en ondernemer, en de andere helft ben ik meer schrijver en vriendin. De ene helft van de week doe ik boodschappen, de was, kook ik, slaap ik genoeg en de andere helft van de week laat ik alles liggen waar het lag, kook ik vrijwel nooit, werk ik te lang door, klets ik te veel, en slaap ik te weinig. Het is allebei intens. Het is allebei leuk.
Maar het heeft ook iets gespletens. Steeds vaker heb ik het gevoel dat er een schakel ontbreekt. Dat een beetje integratie wel passend zou zijn. Iets ertussenin.
En zo gebeurde het. Mijn wijze vriendin en ik zaten aan de keukentafel te kletsen, ik had de achtjarige op schoot, en de dertienjarige hing gezellig op de bank met haar telefoon.
Het kon best samengaan allemaal!
Pijnlijke bevrijding
Behalve de pijn van de scheiding, is er natuurlijk ook de vreugde. Daar mag ik niet over zwijgen. Na het scheidingsdebat waar ik vorige week over schreef - met die vraag naar mijn ergste pijn - betrapte ik mezelf namelijk ook op de volgende gedachte: al dat scheiden mag dan tegenwoordig wel de spuigaten uitlopen. Inderdaad. We moeten het een halt toeroepen. Zeker. Juist ja. Het is zo rot voor de kinderen. Absoluut. Maar gelukkig ben ik dan nog nét ontsnapt. Gelukkig ben ik toch nog snel gescheiden. Voor het straks officieel verboden is.
Dat zegt wel iets.
Nadat ik de achtjarige naar bed had gebracht, in deze volledig geïntegreerde wereld, schonk ik mijn vriendin nog wat koffie in. In de hoop op een van haar wijsheden.
“Weet je wát het is?” zei ze toen. “Ik denk dat die kinderen van gescheiden ouders het helemáál niet slechter hebben dan de kinderen binnen de huwelijken. Want die laatsten zijn juist de kinderen die nu massaal aan het scheiden zijn, met hun al dan niet bewuste jeugdtrauma’s, opgedaan in de muilkorven van sociale codes, school en gezin. Zo bezien vindt er eerder een bevrijding plaats. Wel een pijnlijke, zeker. Maar niets aan te doen. Dát is wat er massaal aan de hand is!”
Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.
