Ik heb geleefd #18. Zieke Nicole (38): ‘Ik weet nog niet of mijn zoon op mijn begrafenis komt’

De zoon van Nicole Verjans weet niet wat doodgaan is. Mitch (13) heeft het syndroom van Down. Mama is ziek, dat begrijpt hij wel. Iets met buikpijn. "Voor hem is een dokter iemand die je beter maakt. Hij snapt niet dat ik zo vaak ga.’’

Mitch
Zoon Mitch wil nooit mee naar het ziekenhuis. Hij heeft er zelf te vaak gelegen, onder meer vanwege een openhartoperatie en later voor een pacemaker. Hoe moet dat dan als Nicole (38) voor langere tijd zou worden opgenomen? "Dat weet ik niet. Het is nog nooit gebeurd. Ik heb er eens een week gelegen na mijn operatie, toen was hij bij zijn vader.”

Nicole leeft gescheiden van de vader van Mitch. De eerste twaalf jaar woonde haar zoon bij haar in Geleen, sinds ze ziek is doen ze week op, week af. Vanuit de keuken roept hij "Mama, mama. Kijk!" Hij heeft de baard in de keel.

Op haar pantoffels loopt ze naar hem toe. Wijst iets aan op zijn iPad. "Mag mama heel even praten? Komt mama daarna bij jou.”

Vergeten worden
Nicole heeft sinds 2014 weke delenkanker. Het begon met een tumor in haar been, die moest eruit. Er kwamen uitzaaiingen in de buik. Vorig jaar maart kreeg ze te horen dat er geen redden meer aan was. Nog twee chemobehandelingen zijn mogelijk, daarna volgt onverbiddelijk het einde.

"Tja. Mitch...”

Het is zo ingewikkeld, zegt ze. Zelf is ze niet bang om te sterven. Haar ouders en vrienden zullen ook verdrietig zijn, maar uiteindelijk redden zij zich. Voor Mitch is de dood veel te abstract. Wat doet het met hem? "Ik vraag me ook af of hij me zal vergeten. Voor hem is dat misschien het beste, maar voor mezelf? Dat vind ik best pijnlijk. Was ik dan zo onbelangrijk?”

Driftbuien
Mitch communiceert moeilijk. Met klanken en gebaren maakt hij duidelijk wat hij wil. Onbegrip leidt tot frustratie. Gevolg: driftbuien. "Er zijn al heel wat tafels door de kamer gevlogen.” Vanwege zijn gedrag kan hij niet naar school. Zij stopte met werken om fulltime voor hem te zorgen. Sinds kort gaat hij naar een dagopvang waar hij goed wordt begeleid. De agressie is minder.

"Mijn ex blijft straks over, maar Mitch opvoeden is nogal een opgave. Bij die dagopvang kan hij eventueel ook slapen, en we hebben nog een ander logeeradres.”

Dubbel gevoel
Het is zo dubbel, vindt Nicole. Op dit moment voelt ze zich goed. In haar hoofd is ze nog helemaal niet bezig met het einde. Maar Mitch dwingt haar daar wel toe. "Binnenkort heb ik een afspraak met iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking bij kinderen met een beperking. Ik heb handvatten nodig, we moeten hem op de een of andere manier bij mijn dood betrekken.”

Komt Mitch op haar begrafenis? "Dat is dus zo’n ding dat ik nog niet weet.”

Feyenoord
In een hoek van de kamer is Mitch gaan spelen met Lego. Hij draagt een T-shirt van Feyenoord. Logisch, Feyenoord speelde gisteravond. Nicole is supporter, geen wedstrijd gaat aan haar voorbij. Ze laat een tattoo zien die ze onlangs boven haar borst liet zetten: ‘Sterker door strijd’. De lijfspreuk van Feyenoord; de woorden zijn evengoed van toepassing op haar. "Je kunt niet anders dan doorgaan.’’ Niemand is erbij gebaat als zij depressief in bed blijft liggen.

Ze pakt een foto van haarzelf met een kale kop op het Stadhuisplein in Rotterdam. ,,Dit was toen Feyenoord de beker won, net na de eerste chemo. Mijn vriendin en ik zouden het plein verlaten bij een grimmige sfeer. Maar het was zo overweldigend. Alleen maar lieve mensen!”

Leuke dingen-kalender
De foto prijkt op de ‘leukedingenkalender’ die ze zelf maakte. Nee, ziekenhuisafspraken mogen daar niet op. Alléén de uitjes waar ze blij van wordt. Zoals het weekendje Rotterdam in februari. En de reis naar Brazilië met haar beste vriendin (en een koffer vol medicatie) over twee maanden. Het zijn dingen die op haar bucketlist staan. "Ik wil ook nog koeien knuffelen met Mitch. En een nachtje met hem in een hotel slapen.” Haar bucketlist verandert per dag. Met andere ‘kankervrouwen’ gaat ze binnenkort trouwjurken passen. "Dat moet je toch eens in je leven gedaan hebben? Maar ik wil ook een maaltijd voor daklozen koken, het draait niet alleen om mezelf.”

Mitch is haar drijfveer. Voor hem wil ze er tot het laatste moment zijn. Haar moeder maakte al een grap over de trip naar Brazilië. "Niet neerstorten he? Dat zou wel erg zonde zijn.” Moet kunnen, vindt ze. Humor helpt je relativeren. "Ik heb mezelf echt wel zielig gevonden. Nu denk ik: het kan altijd erger.” Hoe dan? "Dat ik geen lieve mensen om me heen zou hebben. Geen huis had. Of dat ik morgen al dood zou gaan.”

Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail dan naar annemarie@persgroep.nl