Politiek

Misschien zijn politici daarom soms moeilijk te verdragen. Hun stelligheid komt doorgaans onnatuurlijk voor. Als iets niet meer twijfelt is het in zekere zin ook al gestorven. Stelligheid maakt regeren in een democratie moeilijk, zo niet onmogelijk. Sommigen zijn zo zeker van hun zaak dat ze zich moeten neerleggen bij de invloedkant omdat niemand met ze kan werken. Ze willen ‘hun kiezers’ niet verloochenen en kracht inboeten door hun standpunten aan te moeten passen. 

Die invloedkant heeft de PVV lang bedient. De PVV leeft want ze slinkt, dus beweegt. Hoe het met het organisme Wilders gaat aflopen, valt te raden. Hij zit gevangen. Dat maakt hem een aantrekkelijk karakter voor een televisieserie. Hij kan geen kant op, en zal zijn leven lang beveiligd moeten worden. Wie had gedacht dat zijn meest veilige plek, die onder zijn opponenten, zou zijn in de Tweede Kamer? Het gezegde ‘keep your friends close but your enemies closer’ gaat hier zeker op.

Schrijver JM Coetzee schreef dat zelfs wanneer je in dit deel van de wereld geboren wordt, de democratie veel beperkingen kent. Er is namelijk geen échte vrijheid. De keuze is beperkt en de kandidaten en partijen voldoen bijna nooit helemaal aan je wensen. De enige echte vrijheid die je hebt is niet-kiezen. Maar dat is een placebo: je ongebruikte stem zal naar de grootste gaan.  

Als je toch niet kiest en je aan alle regels probeert te onttrekken, beland je tijdelijk in een wetteloos, moraal-loos gebied. Het is, misschien helaas, niet mogelijk om hier altijd in te verkeren. De enige echte ‘bevrijding’ en zekerheid die je hebt is helaas ooit te zullen sterven. En ook dan kom je niet onder het systeem uit: je bent pas echt dood als een ambtenaar je overlijdensacte opmaakt.
Wat te doen? Tot die tijd zijn er Bob Dylan en Fernando Pessoa, als schrale troost.