Dochter van dertien heeft een date; ik wil haar plezier niet bederven

Ze gaan naar een Disneyfilm op zondagmiddag. Wie zou ik zijn om daar een stokje voor te willen steken? Ze laat me een foto zien van, inderdaad, een alleraardigste jongen. De vorige keer dat ik zo’n onschuldig koppie zag, hing er een loodzware pornosite aan zijn profiel.

“Hóé weet jij dat hier geen zestigjarige man achter zit?
- “Hij is net veertien geworden, mam!”
“Ja, maar…”

Ze noemt allerlei namen van kinderen die zij kent, die hém kennen of dan ten minste ooit een glimp van hem hebben opgevangen. Maar die kinderen die zij kent, die hem kennen, die ken ik weer niet. Uiteindelijk komt ze met een naam van een jongen die ik van gezicht ken, en die op dezelfde school blijkt te zitten als het zúsje van de date. Als dat niet solide genoeg is, weet zij het ook niet meer.

Zoiets als intuïtie
Ik wil haar plezier niet bederven. Als geen ander begrijp ik hoe interesse gewekt kan worden door woorden alleen. Ook ik had ooit een afspraak met iemand die ik nog nooit in levenden lijve had gezien. Maar ik ben geen dertien meer. Er is ook nog zoiets als intuïtie. Al mag je daar in dit soort dochterzaken misschien niet op vertrouwen.

“Als het bij mijn dochter zover is, moet de jongen haar thuis ophalen," zegt een vader die ik erover spreek en die wit wegtrekt bij het idee alleen al. “Ik wil hem gewoon zien. Klaar uit. Geen discussie mogelijk.”

Het lijkt mij een goed idee om haar die zondag even bij de bioscoop af te zetten. Of om ten minste even te zien dat ze met elkaar aan het facetimen zijn. Dat is bellen met je gezicht erbij. Maar facetimen doen ze echt niet. Dat is veel te spannend. Wat ik óók weer begrijp. Ik vind een selfie sturen al doodeng.

Het lijkt haar eigen vader een geruststellend idee als ze even een foto appt zodra ze in de bioscoop is en de jongen in kwestie heeft ontmoet. “Als het dan niet goed zit, ben je te laat," zegt een andere vader hierover, “met een zwarte zak over haar hoofd, achter in een busje gegooid, wordt het lastig appen, hè?”

Deze column is eerder verschenen in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.