Ik heb geleefd #20. Frank (44) was nuchter en materialistisch, tot hij longkanker kreeg

Frank Niemeijer (44) kocht onlangs een boeddha. Het is een van de tweeduizend beelden die een plek krijgen in een nieuwe tempel in Italië. "Je mocht er een wens op schrijven," zegt hij. "En je naam. Ik hoop dat ik de tempel nog kan zien als-ie af is."

Het bouwwerk komt te staan aan het prachtige Lago Maggiore. Frank is er al een paar keer op bezoek geweest. Hij is een beginnend aanhanger van de Tibetaanse lama Gangchen, die in Noord-Italië een meditatiecentrum heeft.

Voor de Zeistenaar ziek werd, had hij niet zo veel met spiritualiteit. Zijn vrouw en hij hebben weliswaar een yogacentrum, hij deed vooral de zakelijke kant. Hij noemt zichzelf nuchter. En een materialist. Maar daarmee kwam hij er niet toen hem de dood werd aangezegd. "Het boeddhisme helpt me nu. Een boeddhist is zijn hele leven bezig zich voor te bereiden op het sterven."
 

Longkanker
Frank Niemeijer had een fijn leven. Vrouw, drie kinderen, een baan. Twee jaar geleden was hij met zijn gezin in Praag. Het lukte hem niet de sleutel van de hoteldeur om te draaien. Een beknelde zenuw, dacht hij. "Ik sport veel." In Nederland werd een tumor van tien centimeter in zijn long ontdekt die tegen de zenuw drukte. De longkanker was al uitgezaaid naar zijn ribben en rugwervels. Eerste prognose: nog hooguit een jaar leven. "Ik kon niet geloven dat ik dood zou gaan. Ik heb het gewoon geblokt."

De voorspelling klopte ook niet. Twee jaar later zit hij met koffie en boterkoek tegenover me in een restaurant. Maar hij werd wel twee keer opgenomen in een psychiatrische instelling. "Eerst zeiden de dokters dat ze niks meer konden doen. Na overleg werd toch besloten om te bestralen en kreeg ik dexamethason, een speedachtig middel. Ik sliep nog maar twee, drie uur per nacht, maakte continu plannen voor nieuwe ondernemingen. Steeds gekker werd ik, afschuwelijk voor mijn omgeving."

De bijwerking ‘manisch’ komt zelden voor. "Wel bij jonge, ondernemende mensen. In de supermarkt kon ik niet eens meer in de rij staan. Ik had een doodsurgentie. Vond het gerechtvaardigd dat ik haast had en nog zo veel wilde."
 

Kalmerende prik
Tijdens een opname in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis werd hem verteld dat hij naar een psychiatrische kliniek moest. Hij wilde niet. Barricadeerde de kamerdeur met zijn bed en kasten. "Ik voelde me gewoon goed." De politie kwam, werkte hem tegen de grond. Hij kreeg een kalmerende prik en werd door zes mannen afgevoerd. "Burgemeester Eberhard van der Laan heeft nog getekend voor mijn gedwongen opname. Ironisch. Niet veel later overleed hij zelf aan longkanker."

In de kliniek maakte Frank - de kalmeringsmiddelen werkten nog niet - een ontsnappingsplan: hij forceerde een raam en zou over de drie meter hoge muur klimmen. Wat hij wilde? "Naar Italië. Naar dat meditatiecentrum. Mijn neef, een psychiater, had me geïntroduceerd bij de lama. Daar wilde ik tot rust komen." De ontsnapping mislukte.

Kort daarna mocht hij toch gaan, dankzij een lobby van zijn vrouw. Zijn neef nam hem mee naar Italië. Langzaam werd gewerkt aan zijn terugkeer naar huis.
 

Schrijven
Afgelopen herfst belandde hij opnieuw in het ziekenhuis. De kanker en de bestralingen hadden zijn rug dermate aangetast dat een dwarslaesie leek in te zetten. "Veel mensen dachten dat het afgelopen was. Pas toen ben ik gaan verwerken dat ik ziek was. Ik had heel veel pijn en kreeg morfine. Ik ben gaan schrijven. Brieven voor de verjaardagen en andere belangrijke momenten in het leven van mijn kinderen. Adviezen die ze nu nog niet zouden begrijpen: ga niet werken voor geld, doe wat je hart je ingeeft. Ik heb toen veel gehuild. Eindelijk kwam het gevoel."

Er volgde een tumultueuze periode. Wéér dexamethason, wéér een opname, wéér maanden van stress voor het hele gezin. Maar de dwarslaesie bleef uit.
 

Yoga
Nu voelt hij zich rustiger. Hij volgt yogalessen. In februari maakte hij een spirituele reis naar lama Gangchen in Nepal. "Zijn boodschap is dat je kunt bijdragen aan wereldvrede door zelf een beter mens te worden. Hij zei me dat ik niet dood zou gaan aan de kanker. Wat hij bedoelde? Ik denk dat mijn lijf stopt, maar dat mijn ziel nog op een bepaalde manier verder gaat."

Frank laat foto’s van Nepal zien. De bizarre twee jaren die achter hem liggen, hebben hem geleerd niet vooruit te kijken. Geen verzet te bieden bij tegenslagen. "Daar word je alleen maar naar van." Over de dood denken, doet hij zo min mogelijk. "Dat je er straks niet meer bent... Dat is eigenlijk te groot om te bevatten."

Wel kocht hij een tweedehands cabrio. Die stond nog op zijn bucketlist.
 

Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl