Rumspringa
De mannen hadden een boblijn en droegen boerenkielen, grote zwarte hoeden en lange baarden. Ze keken, op z’n zachtst gezegd, niet intelligent uit hun ogen. Ze hadden lage voorhoofden en vergelijkbare gezichten. Het kwam me incestueus voor. Maar er was ook een meisje bij. Zij was beeldschoon en droeg een kapje in het haar als het melkmeisje van Vermeer. Het was geen verkleedpartij, het waren amish.
Op Wikipedia staat: ‘Men plaatst zich bewust buiten de moderne wereld. De amish wonen in agrarische gemeenschappen, nog grotendeels zoals men in de eerste helft van de negentiende eeuw leefde, zonder veel moderne voorzieningen en met gebruikmaking van traditionele landbouwmethoden en ambachtswerk. Men draagt nog de eenvoudige plattelandskledij uit die tijd. … De amish zien een groot onderscheid tussen zichzelf en de slechte wereld, waarin de moderniteit tot verdorvenheid heeft geleid. Ze zijn overtuigd van het onnut van kennis, autonomie en financiële zekerheid.’
Het amishmeisje liep een paar keer door de coupé. Soms haalde ze zakken chips uit de restauratiewagon. Anders dan de mannen leek zij wel intelligent. Een keer keek ze me bijna wulps aan. Ik glimlachte terug.
Amishjongeren mogen vanaf een jaar of zestien een paar maanden of jaren leven als Amerikanen. Het heet Rumspringa. Dit ‘rondspringen’ noemen ze ook wel ‘spelen met het duivelse vuur’. De filosofie erachter is dat ze moeten kunnen ontdekken wat er nog meer in de wereld te koop is. Het resulteert doorgaans in wilde feesten en seks.
Rond hun twintigste moeten de jongeren definitief kiezen: hun amishgemeenschap verlaten óf er voor altijd in blijven. Keuzevrijheid lijkt me een modern idee, iets dat haaks staat op hun oubollige uiterlijk. Misschien keek het meisje me daarom wel zo aan, alsof ze een blik wierp in die andere, duivelse, wereld. In een ander leven had ze mijn vriendin kunnen worden. Toch kiest 85 à 90 procent van de jongeren ervoor om terug te keren en voor altijd als amish te leven. Net voor de Canadese grens, op station Platssburgh, stapten ze de trein uit. Mijn geliefde, die naast me zat, zei: ‘Ze zien er wel gelukkig uit.’
De trein reed verder. Mijn geliefde en ik waren onderweg naar Ottawa, om in een huis vol gepensioneerde priesters te verblijven. Eind vorig jaar was het christendom plots in mijn leven gekomen. Ik verbleef toen in een klooster. Ook ga ik deze zomer naar Rome om te ervaren hoe het er in het Vaticaan en bij een spiritueel zomerkamp aan toegaat. Daarna zou ik het geloof een tijdje willen laten rusten.
Het idee dat je altijd je eigen leven kunt kiezen, creëert vrijheid. Maar ik betwijfel of dat echt mogelijk is. Volgens mij is ‘het westen’ nog lang niet losgezongen van het christendom. Deze week werd er nog collectief getreurd om de Notre Dame. Ook niet-gelovigen leken samen te willen lijden. Maar ik vraag me af of ze dit ook bij een moskee hadden gedaan.
