Ik heb geleefd #25. Reislustige Carolien (51): ‘Als kind hoor je niet eerder te overlijden dan je ouders’

“Ik trouw nooit met een boer,” zei Carolien Boere (51) toen ze nog een meisje was. Haar beide ouders kwamen van een boerderij, ze ging wel eens logeren bij familie. Dan kwam ze terug en stonk ze naar de koeienstal.

Het liep natuurlijk anders. De jongen op wie ze verliefd werd, was een boerenzoon. En ja hoor, de boerderij in het Zuid-Hollandse Vlist nam hij later ook over.
 

Reizen
Toen ze twee jaar geleden ziek werd, was het eerste dat Jan zei: "De koeien gaan weg." Waarom zou hij nog elke ochtend om half vijf 75 dieren melken? De kinderen hadden toch geen belangstelling voor het bedrijf. Vanwege de boerderij hadden ze nooit langer dan een week op vakantie gekund. En waar zij van droomde, was reizen.

“We zijn vijf weken naar de Verenigde Staten gegaan,” vertelt Carolien. “Seattle, Yellowstone Park, Salt Lake City... Via Nevada naar Lake Tahoe, met de camper terug langs de nationale parken. We hebben met een helikopter boven de Grand Canyon gevlogen en met de boot gevaren op de Colorado River.”

De toon was gezet. Sinds die trip gingen ze naar Polen, Dubai, de Canarische Eilanden, op bezoek bij familie in Canada en pas nog, voor haar verjaardag, met de Thalys naar Parijs. “Het is niet zo dat ik een bucketlist heb gemaakt, dit zijn gewoon dingen die ik altijd nog eens wilde doen. En nu heb ik nog maar een paar jaar om ze ook daadwerkelijk te realiseren.”
 

Koeien van de buurman
We zitten aan de picknicktafel naast het huis. Uit de stal klinkt geloei. Er staan weer koeien in, maar nu van de buren. “Die lege stal was zo deprimerend,” zegt Carolien. De buurman wilde graag meer ruimte en brengt zijn jongvee nu hier onder. Jan verzorgt de dieren, behalve in het weekend en in de vakanties. “Zo heeft hij wat te doen, maar veel relaxter dan toen hij zelf melkkoeien had. Een ideale deal.”

Carolien werkte nooit mee op de boerderij. Ze had een baan bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit. Tot eind 2016 bleek dat ze borstkanker met uitzaaiingen had. Ze herinnert zich dat ze dacht: gelukkig zijn de jongens de deur al uit. De eeneiige tweeling was toen 20. Beide zoons woonden op kamers: de een in Delft, de ander in Utrecht. “Stel dat ze nog thuis waren geweest en ze hoorden dat hun moeder dood zou gaan; wanneer gingen ze dan weg? Je laat je vader toch ook niet alleen.” Het geeft Carolien rust dat haar zoons hun eigen leven leiden. “Ik heb ze alles geleerd. Wassen, strijken, koken. Zij redden zich.”

Alpe d’HuZes
Afgelopen weekend ging Jan per racefiets op bezoek bij zoon één in Utrecht. Samen met hem fietste hij door naar zoon twee in Delft. Het hele gezin Boere fietst fanatiek. Op dit moment nog net iets gemotiveerder dan anders, want de mannen trainen voor de Alpe d’HuZes. Ideetje van Carolien.

“Drie jaar geleden waren Jan en ik erbij, samen met andere agrariërs. Een heel bijzonder evenement. Na de diagnose bedacht ik dat het mooi zou zijn als Jan nog eens met onze jongens zou gaan. Maar ik voel me nog goed en dacht: waarom niet met z’n allen gaan? Het zou voor iedereen een prachtige herinnering zijn.” Carolien vroeg ook haar drie broers en een aantal vrienden. Tien wielrenners sprokkelde ze bij elkaar, allemaal gaan ze begin juni rijden om geld in te zamelen voor kankeronderzoek. Ze huurde een enorm huis bovenop de Franse alp. Haar vader en moeder reizen ook mee, hun elektrische fietsen staan achter op de auto.

“Ik vind het heel fijn dat mijn ouders meegaan. Weet je, zij hebben lang hun kop in het zand gestoken. Pas bij de uitzaaiingen in mijn hersenvlies (er werd een tumor uit haar hoofd gesneden, AH) een halfjaar geleden erkenden ze dat ik toch wel heel ziek was. Toen had ik al twee jaar kanker. Al die tijd zaten zij in de ontkenningsfase...”
 

Leven vieren
Aan de picknicktafel schiet Carolien vol. Het is natuurlijk ook de verkeerde volgorde, zegt ze. Als kind hoor je niet eerder te overlijden dan je ouders. Hoe moeten haar vader en moeder dat verwerken? Binnen een paar jaar zal Carolien er niet meer zijn. “Ik weet niet hoelang ik nog heb. Twee jaar? Drie?” Ze maakt een wegwerpgebaar, ze wil er ook helemaal niet over nadenken.

Maar denk niet dat de sfeer bij de Alpe d’HuZes alleen maar verdrietig is, zegt ze vlug. Het leven wordt tijdens de trip ook gevierd. “Ik ben heel blij dat ik dit allemaal nog kan regelen. Ik heb een eigen team met sponsors en T-shirts. Vroeger kabbelde mijn leven min of meer voort, sinds ik ziek ben zijn er veel meer ups and downs. Dat betekent dat je ook veel meer van de hoogtepunten geniet. Het leven is voor mij veel intenser geworden.”
 

Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl