Einzelgänger

Naast Der Einzelgänger was er ook een man die zich als cowboy had uitgedost. Hij rende als een paardje door de wei, nam eieren in zijn mond, aaide een echt paard en liet zich filmen terwijl hij in het gras lag te grijnzen. Het was een prachtige middag.

Die avond gingen we met een aantal figuranten en producenten naar het café. Buiten troffen we een vrouw van een jaar of zestig. Ze had bloemen geplukt en deze door de stangen van haar fiets gevlochten. Ze riep: ‘Abend heren!’ En ze zei: ‘Mein Sattel ist nass.’ Waarna ze hard begon te lachen en de coffeeshop naast het café inliep. ‘Tschüss.’

Toen ze weer naar buiten kwam vroegen we of ze iets met ons wilde drinken. Ze liep wat mank, had een opgezette wang en was soms moeilijk te verstaan in het Duits. Ze vertelde dat ze haar ex-man in de coffeeshop zocht en dat haar andere minnaar in de gevangenis zat. En ook dat ze morgen vroeg op moest om te zingen in een kerkkoor. Ze haalde bladmuziek uit haar tas en zong een paar mooie Italiaanse frases. De barman en wat gasten die aan het biljarten waren keken verschrikt op. Bij dit alles lachte ze chronisch, zoals alleen gekken dat kunnen. Of is dat een misvatting? Zijn die mensen verward, of is de wereld een verwarrende plek die mensen maakt tot wat ze zijn? Ook gekte lijkt me een gezonde natuurlijke vlucht.

Later zei de vrouw ernstiger dat het niet makkelijk is om zonder man een kind op te voeden. En direct daarna: ‘Maar mijn fiets is al vaak gestolen door vluchtelingen, Roemenen of Polen. Is ook niet makkelijk.’
Ik vroeg haar of ze voor of tegen Europa had gestemd. ‘Voor!’ zei ze. ‘Anders moet je altijd je tas openmaken als je Nederland in wil.’
Ik knikte.

Op den duur begon het slaapgebrek iedereen op te breken. We gingen naar huis en lieten de vrouw achter. Ze leek teleurgesteld of bang. Ik stelde haar snel voor aan de biljarters en zei: ‘Deze mannen spreken ook Duits.’
Ze pakte mijn arm en zei bedeesd: ‘Laat je me alleen bij die wolven?’  
Ik dacht aan de boer. Mijn parafrase van zijn woorden luidt: je hoeft mensen niet te verdierlijken, maar hopelijk sterft zij wel een natuurlijke dood.
De vrouw liet mijn arm los en ik zei: ‘De wereld is een verwarrende plek.’