Ik heb geleefd #31. Wim Dorst (34) regelt zijn eigen uitvaart: de kist staat al klaar
De kist van Wim Dorst (34) staat al klaar. Op zijn telefoon laat hij een foto zien: blank hout, met op het deksel een gebrandmerkt hart. Dat staat voor de liefde tussen hem en Lisa, de vrouw met wie hij twee maanden geleden is getrouwd. Het grafornament is ook bijna af, alleen de glow-in-the-dark-verf en de sterfdatum worden pas op het laatste moment aangebracht. En dan de liturgie: zo goed als compleet. ,,Maar daar wil ik nog wat dingetjes in aanpassen”, zegt Wim. Zo twijfelt hij nog of er een zanger komt optreden tijdens de uitvaart.
Streng gereformeerd
In de kerkgemeenschap waar hij vroeger lid van was, zou zo’n optreden ondenkbaar zijn. Orthodox-reformatorisch. Wim werd geboren in een Zeeuws SGP-nest. Bij hem thuis was het niet de bedoeling dat je vragen stelde. Niet over de wereld, niet over het geloof. ,,Dingen waren zoals ze waren. Punt.” Op zondag ging je twee keer naar de kerk, verder verveelde je je te pletter. Bijna niks mocht, herinnert Wim zich. ,,Als bij ons op zondag de telefoon ging, was er iemand dood.” Hij verwijst naar de roman Knielen op een bed violen van Jan Siebelink. ,,Ken je dat boek? Zo was het bij ons thuis ook, en zo is het nog steeds in het reformatorisch gebeuren.” Zou je zondigen, dan bleef genade uit en wachtte eeuwig branden in de hel.
Als bij ons op zondag de telefoon ging, was er iemand dood
Overlopen
Voor de goede orde: Wim heeft God niet afgezworen. Allerminst. Hij stapte alleen over naar een andere kerk. Op zijn 21ste sloot hij zich aan bij de ChristenUnie (CU) op het eiland Schouwen-Duiveland. De CU was een sociale partij en Wim wilde dingen veranderen. Om te beginnen vond hij dat er starterswoningen voor jongeren zoals hijzelf moesten komen. Twaalf jaar bleef hij gemeenteraadslid, uiteindelijk als fractievoorzitter. De kerk die hij nu bezoekt is de christelijk gereformeerde kerk in Zierikzee. ,,Die staat veel meer midden in de maatschappij”, zegt hij. ,,Je kunt er altijd terecht voor een kopje koffie. Het maakt niet uit wie je bent of hoe je eruitziet.”
Binnen het SGP-milieu waar hij vandaan komt, is overstappen naar een ‘lichtere’ kerk een ernstiger vergrijp dan van je geloof stappen. Via via hoorde hij dat binnen de kerkmuren wel werd gefluisterd dat een dergelijk verraad niet ongestraft kon blijven. Dat Wim Dorst werd getroffen door kanker, had hij volgens sommige kerkgangers over zichzelf afgeroepen. ,,Nee, dat raakt me niet”, zegt hij zuchtend. ,,Ik vind het vooral sneu voor de mensen die het zeggen. Het is zo bekrompen.”
Darmkanker
Wim werkte drie jaar geleden als gespecialiseerd verpleegkundige geriatrie in het ziekenhuis van Dirksland toen hij plotseling heftige pijn in zijn buik kreeg. Hij zou wel te hard hebben getraind in de sportschool, dacht hij. Rond zijn 30ste verjaardag had hij zijn leven drastisch omgegooid. Om van zijn ernstige overgewicht af te komen had hij een maagverkleining laten doen en was hij fanatiek gaan sporten. ,,Ik wilde mijn twee kinderen zien opgroeien. Als je 170 kilo weegt, zoals ik toen, liggen hart- en vaatziekten op de loer.” Zes weken na de eerste buikpijn wist hij dat hij darmkanker had met uitzaaiingen naar lever en longen.
Als je 170 kilo weegt, zoals ik toen, liggen hart- en vaatziekten op de loer
Zorgappartement
Tot januari van dit jaar werkte hij door. Kreeg hij chemokuren op de ene afdeling en verzorgde hij een deur verder ziekenhuispatiënten. In de avonduren was hij chauffeur voor de huisartsenpost. Toen de tumoren ook in zijn hoofd waren aanbeland, moest hij overal mee stoppen. Het lopen gaat bijna niet meer. Wim verhuisde naar het zorgappartement waar we nu dit gesprek voeren. ,,Ik hoef maar op de knop te drukken en er komt iemand.” Dat zijn kinderen niet meer bij hem kunnen wonen - hij is gescheiden en had de zorg voor twee jongens - doet hem het meest pijn.
Naar de hemel
In zijn flat werkt hij aan een boek over zijn leven. Dat is zijn nalatenschap aan zijn zoons. Met hen en zijn nieuwe vrouw maakt hij zo veel mogelijk uitstapjes. ,,Maar gezien mijn gezondheid kan ik nooit vooruit plannen. Elke ochtend schuif ik de gordijnen open en is het afwachten wat voor dag God me geeft.” Het vooruitzicht in de hemel te komen, biedt troost. Volgens Wim is het een plek zonder pijn en ellende. ,,Ik zeg altijd: het mooiste moet nog komen.”
Volgens echtgenote Lisa is het Wims humor die zijn ziekteproces draaglijk maakt. Een paar weken geleden was hij bijna dood. De dominee stond al naast zijn bed. Maar opeens leefde Wim weer op en wilde hij naar het balkon om een sigaretje te roken. Verbaasd keek hij naar alle mensen in zijn kleine huis. ,,Wat doen jullie hier?” vroeg hij. Door de morfine had hij niets van zijn dip meegekregen. ,,We dachten dat je ging overlijden”, antwoordden zijn naasten. ,,Nee joh”, zei Wim. ,,Ik was alleen even aan het oefenen.”
Dit artikel verscheen eerder in het Algemeen Dagblad. Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl. Annemarie Haverkamp schreef bij Lebowski De achtste dag, over timmerman Egbert die leeft met zijn zwaar gehandicapte kind. Wanneer Egbert hoort dat hij nog maar kort te leven heeft, moet hij noodgedwongen nadenken over de toekomst van zijn zoon. Luister ook de podcast die we opnamen met Annemarie Haverkamp over haar roman, over het leven en over de dood.
Foto: Arie Kievit/AD
