Zoeken
‘Ik vind jou een moeder van niks!’ zei mijn dochter
We waren in haar kamertje met het bloemetjesbehang. Een laatste streep zonlicht viel naar binnen. De negenjarige had net gedoucht, en draaide haar haren in de handdoek. Ik lag al een tijdje op haar bed te wachten. De avonturen van Saskia en Jeroen in de aanslag.

‘Ik vind jou een moeder van niks!’ zei mijn dochter

Gepubliceerd op 8 juli, 2019 om 00:00, aangepast op

 

"Ik vind jou een moeder van niks!" zei ze zodra ze opkeek, "als jij je eigen kind niet eens gelukkig kunt maken!"

"O? Ben je nu dan niet gelukkig?" vroeg ik toen maar.

"NEE!" Ze stampte met één voet op de bamboevloer, deed haar armen over elkaar en keek me aan. De witte handdoektulband zakte schever. Haar ogen stonden doodmoe, maar ze fonkelden.

Waar dit nu ineens vandaan kwam, was mij een raadsel. Ze was op schoolreisje geweest. Ze had met blossen op haar wangen verteld over de papegaai die uit haar hand at. Over de spelletjes die ze in de bus gespeeld had met haar vrienden. Ze had languit op het rode bankje in onze achtertuin gelegen met YouTube-filmpjes en een bak worteltjes.

Nu stond ze hier voor me. In haar ondergoed. Fonkelend van woede. Het woord 'Enjoy' op haar hemdje.

"En waar komt het door, denk je?" vroeg ik.

Ze trok haar schouders hoog op, en liet ze vallen. Haar wenkbrauwen fronsten. Ogen werden spleetjes. Ik begon op kalme toon een aantal zaken op te noemen die deze plotselinge tristesse mogelijk veroorzaakte. Was het soms iets wat vandaag op school gebeurd was? Iets met vrienden? Was er thuis iets voorgevallen? Deed haar puberzuster vervelend?

"Of komt het door mij?"

"JA!"

"Wat dan?"

Zij schreeuwen dat ze dat écht niet ging zeggen. Ik uitleggen dat het voor mij dan knap lastig werd om te weten wat er aan de hand was. Dat ik niet in haar hoofd kon kijken, etcetera.

De scheiding had ik niet benoemd om maar niet te framen. Niet alles hoefde daar tenslotte mee te maken te hebben. Het zou evengoed iets heel anders kunnen zijn. Yeah right.

"IK WIL ER NIET OVER PRATEN, MAMA!"

"Dat hoeft ook niet", zei ik.

Ze wilde absoluut niet naast me liggen. Na een tijdje wilde ze toch naast me liggen, legde ze haar hoofd op mijn borst, krulde ze haar lichaam tegen het mijne, en moest ik haar uit Saskia en Jeroen voorlezen. Veel gelukkiger kon je mij niet maken.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.

Auteurs
Auteur: Elke Geurts

Elke Geurts (1973) publiceerde drie verhalenbundels en de romans De weg naar zee (2013) en Ik nog wel van jou (2017). Alle werden overladen met lof en genomineerd voor onder andere De Gouden Boekenuil, de BNG Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Daarnaast is ze schrijfdocent aan o.a. Schrijversvakschool Amsterdam.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: