Ik heb geleefd #31. Doodzieke Jip (25) kocht een enkeltje naar Thailand: ‘Ik wilde léven’

Jip Schreibers is 21 als ze een rugzak, een slaapzak en wandelschoenen koopt. Plus een enkele reis naar Bangkok. ,,Ik had geen plan, ik wilde alleen maar weg”, vertelt ze. ,,Weet je wat het is? Als je van zó diep komt, zó hard de bodem hebt geraakt, dan heb je het gevoel: slechter kan niet. Het ergste wat me kon gebeuren was dat ik doodging, en dat ging ik toch al. Ik voelde geen enkele angst. Ik dacht: the world is mine, here I come. Ik wilde in het diepe springen. Léven!” Ze bleef zes maanden weg, ontmoette in India de vader van haar kind en hervond zichzelf.

In een witte jurk en met haar 2-jarige dochtertje op schoot doet Jip - inmiddels is ze 25 - haar verhaal. Over hoe een hersentumor haar leven totaal ondersteboven keerde.

Hersentumor

Ik werd geopereerd op de dag dat mijn opa werd begraven

Het begon in 2013. Jip studeerde Liberal arts and sciences aan de Universiteit van Maastricht. Ze woonde op kamers en wilde documentairemaker worden. Op vakantie in de Ardennen viel ze tijdens een wandeling zomaar op de grond, terwijl haar hele lijf schokte. Doodeng. Na nog een epileptische aanval belandde ze in het ziekenhuis. Daar kreeg ze de slechtst denkbare uitslag: een kwaadaardige hersentumor. ,,Ik werd geopereerd op de dag dat mijn opa werd begraven’’, vertelt ze. ,,Voor mijn moeder was dat ongelooflijk zwaar.’’

De tumor werd verwijderd, maar niet helemaal. Restjes bleven achter, als de haartjes van een tennisbal. De kanker zou Jip op termijn - welke termijn wist niemand - fataal worden.

Na een periode van herstel bij haar ouders in haar geboortedorp Asten en de euforie omdat ze nog leefde, zakte Jip weg in een depressie. ,,Ik was boos op het leven. Waarom ik? Wat had ik fout gedaan?’’ Ze viel kilo’s af, ontwikkelde een eetstoornis. ,,Het voelde of ik alle controle over het leven was verloren. Niet eten werd mijn houvast.’’

Ondergewicht

We hebben zoveel warmte ontmoet. Dit was voor mij het leven zoals het ook kan zijn, in zijn puurste vorm

Met een gewicht van nog maar 39 kilo liet ze zich opnemen in een kliniek. Het hielp niet. Ze zat zo met zichzelf in de knoop dat ze hoopte dat ze aan haar ondergewicht zou overlijden. Einde strijd, einde pijn.

Het liep anders. Jip kwam thuis, waar haar vader haar stimuleerde haar sociale leven weer op te pakken. Zo belandde ze op een avond aan de bar naast een oudere man die haar verdrietige relaas beantwoordde met de nuchtere woorden: ,,Alleen jij kunt jezelf veranderen.’’ Het was de eyeopener die ze nodig had. Met pieken en dalen krabbelde ze op, om op een ochtend tot de conclusie te komen dat ze haar geboortedorp moest verlaten. ,,Elke dag zag ik mensen dezelfde rondjes lopen met hun hond. Ik dacht: het leven heeft toch meer te bieden?’’

Ze pakte het vliegtuig naar Thailand. In Azië voelde ze zich prettig anoniem tussen de andere backpackers. Begin 2016 liep ze in een guesthouse in India de Israëlische Max tegen het lijf. Het was liefde op het eerste gezicht. ,,Het voelde alsof ik bij hem thuiskwam’’, zegt Jip. Hij kwam naar Nederland, zij bezocht hem in Israël. Ze besloot haar studie te laten voor wat die was en liftte samen met hem door Scandinavië, Rusland, Iran, Irak, Georgië, Armenië en Turkije. Ze kampeerden in de vrije natuur en wasten zich in de rivier. Jip vertelt hoe ze werden uitgenodigd door Syrische vluchtelingen aan de grens met het oorlogsgebied. Drie nachten deelden ze een klein kamertje zonder stromend water met een gezin. ,,We hebben zoveel warmte ontmoet. Dit was voor mij het leven zoals het ook kan zijn, in zijn puurste vorm.’’

Dochter zien opgroeien

Met Max sprak ze over kinderen. Konden ze een nieuw mensje op de wereld zetten terwijl zij wisten dat ze niet oud zou worden? Ja, vonden ze. ,,Ik kan leven vanuit angst, of voluit leven. We weten niet hoe het loopt. Wie weet is er over een paar jaar een behandeling waardoor ik mijn dochter wel kan zien opgroeien’’, zegt Jip.

Elk halfjaar krijgt Jip een scan. Helaas is de tumor nu weer actief en heeft ze veel last van hoofdpijn en epilepsie. Het is moeilijk om aan jezelf toe te geven dat het slechter gaat, zegt ze. Tijdens haar zwangerschap trokken ze nog 7000 kilometer in een busje door Europa en toen de baby borstvoeding kreeg, pasten ze op een huis in Ibiza, op dit moment verblijven ze bij familie in Nederland. Ze zoeken een huurhuis. ,,We willen blijven reizen, maar dan wel op een andere manier. Ik moet goed slapen en houd me aan een dieet om de aanvallen zo veel mogelijk te beperken.’’

Jip trekt het jurkje van haar dartelende dochter recht. Ze is dankbaar voor wat ze heeft. ,,Als ik niet ziek was geworden had ik nooit met die passie geleefd waarmee ik nu leef. Ik doe wat mijn hart me ingeeft.’’

Dit artikel verscheen eerder in het Algemeen Dagblad. Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl. Annemarie Haverkamp schreef bij Lebowski De achtste dag, over timmerman Egbert die leeft met zijn zwaar gehandicapte kind. Wanneer Egbert hoort dat hij nog maar kort te leven heeft, moet hij noodgedwongen nadenken over de toekomst van zijn zoon. Luister ook de podcast die we opnamen met Annemarie Haverkamp over haar roman, over het leven en over de dood.