Acteurs

Momenteel verblijf ik in een klooster te Rome. De tempratuur is tropisch. Dat maakt het nadenken en slapen lastiger. Maar het eten is goed en de mensen vriendelijk. In een Nederlands klooster waar ik eens verbleef aten ze broodpap. Ook werd er minder gesproken dan hier. Maar eigenlijk maakt het niet uit waar je bent, de onechte verlangens, grote vreugde en enorme weerzin volgen je waar je gaat. 

Ik ontmoette een vriendelijke Belgische monnik. Hij zei dat de moderne mens de controle probeert te houden over de rollen die hij of zij moet spelen in het dagelijks leven. ‘Daardoor weet je soms niet met wie je praat, of wat die ander eigenlijk van je wil. Terwijl een monnik altijd terugkeert naar zichzelf en als zichzelf antwoordt en handelt, hij heeft geen dubbele agenda.’ 

Lang leefde ik met het idee dat leven acteren is; dat je aanpassen in iedere situatie sociaal intelligent gedrag is. Misschien zag ik het verkeerd. Maar ik kon de gedachte ook niet onderdrukken dat deze monnik overdag een ander was, in zijn habijt, terwijl hij gregoriaanse liederen zong. ‘s Avonds zaten we op een terrasje en droeg hij een overhemd, rookte een sigaret en bestelde een biertje. 

Ik weet niet of het sociaal intelligent gedrag is, maar een schrijver is volgens mij bezig om anderen en zichzelf te ontmaskeren als acteur. In tegenstelling tot de monnik zie ik dat als iets positiefs: acteurs kunnen geloofwaardige toneelstukken opvoeren die soms veelzeggender, belangrijker of serieuzer zijn dan het dagelijks leven. Bob Dylan zei: ‘Als iemand een masker draagt vertelt hij de waarheid. Als hij geen masker draagt, is dat onwaarschijnlijk.’