Slootgerelateerd (Jeroen Blankert)
In Friesland zijn veel sloten. Het staat er om bekend. Hier een weiland, daar een sloot. En ook wegen worden er door geflankeerd. Ze zijn overal, die sloten. Toevallig zijn wij er op dit moment, daar in Friesland. We reden zwetend over die krankzinnig smalle afsluitdijk maar de sloten boezemen ons geen angst in. We zijn er aan gewend. We woonden heel lang in Friesland. Nou ja, lang. Ondertussen is het kort. Eerst was het ons hele leven en nu slechts een derde daarvan. Is het daardoor korter geworden? We denken van wel. We spraken een keer een Fransman. Goed, onze ouders spraken een keer een Fransman. Die Fransman vertelde, terwijl hij sturend met één hand loeihard over de smalle bergwegen reed en met de andere steeds een kruik wijn naar zijn mond bracht, dat het in Nederland zo verschrikkelijk gevaarlijk was, met al dat water vlak langs de rijweg. Onze ouders keken achterin de auto steeds lijkbleek de ravijnen in en knikten van ja. Misschien had hij gelijk. Ons leven in Friesland bestond voor tweeëndertig procent uit slootgeralateerde ongelukken. Er in vallen, er in glijen, er ingegooid worden, er bijna niet meer uit komen en het bijna verdrinken. De sloot is als het ware een rode draad. Ooit was de sloot ook echt rood, van het, we kunnen het niet mooier maken dan het is, van het bloed. Op een slootkundig schaatstochtje kwamen achter het huis de slager langs. Het ijs achter zijn tuin was bros en dieprood. We moesten klunen, op onze knieën over het bevroren weiland. Dat deed erg zeer, maar we wilden niet door dat gore ijs zakken. Die rode sloot was al een akelige entiteit, het bevroren weiland op onze knieen was ook zeker lang niet mals. Onze broer werd daarna direct vegetariër, hoewel niet voor lang. Hij was ook al eens heel kort christelijk geweest. Maar het is feit dat iedere auto in deze provincie vroeg of laat in het riet beland en er bedekt met eendekroos weer uitkomt. Maar wie gaat daar dan ook wonen. Geef ons maar de grachten. Daar gebeurt tenminste nooit iets geks.
Jeroen Blankert is ex-drummer, kunstschilder en uitbater van cultureel café De Nieuwe Anita, waarvoor hij de laatste vijf jaar bijna iedere dag een korte wervende, grappige of diepzinnige tekst op Facebook schreef, ter lering en vermaak van de gasten. Nu inzake current affairs op het Lebowski Blog.