Jonah Falke loopt stage (7): tussen de natuurkoeien

Dit artikel verscheen eerder in De Gelderlander, foto: Peter van Tuijl

Op krukken komt boer Jos Bolk aanhoppen. Toch loopt hij veel harder dan een gewoon mens. Zijn werkhanden en erf zijn smoezelig, maar de beesten in de stal zijn zichtbaar gelukkig en schoon. Jos zegt dat deze koeien nooit een vreugdesprongetje maken in de lente. ,,Ze zien iedere dag het daglicht dus of het voorjaar begint, dat maakt ze niet uit.”

Tijdens een stage voor de landbouwschool in Frankrijk werd Jos verliefd op de vleeskoe, de Blonde d’Aquitaine. Alsof het over een kistje wijn gaat vertelt hij: ,,Ik nam een paar koeien mee naar huis uit Frankrijk. Mijn vader was boer in de bio-industrie, ik wilde het op mijn eigen manier doen. Eerst werd ik voor gek verklaard: landbouw en natuur waren gescheiden werelden, de laatste jaren gaan ze pas samen.” 
 

Harem

Zijn koeien lopen vrij in recreatiegebieden en houden het gras en de wilgen bij. ,,Daarnaast wil ik een natuurlijke situatie nabootsen door ze in een kudde te laten leven. Kalfjes worden niet van hun moeder gescheiden. En onze stieren hebben hun eigen harem van twintig vrouwtjes. De meisjes bepalen trouwens of ze zin hebben, niet de stier. Eigenlijk zoals de geëmancipeerde mens leeft, toch?” lacht hij. ,,Maar als een stier een week lang geen vrouwtje heeft wordt hij chagrijnig…”

Het lijkt me voor alle partijen het verstandigst om het gesprek bij dieren te houden en niet in te gaan op de mens, zijn lusten en emancipatie.
 

Paradijs

We bezoeken een van de twintig kuddes in een paradijselijk recreatiegebied. Ironisch genoeg begint het al snel te regenen in het paradijs. Op Jos heeft de regen geen vat. Hij beweegt en zweet zo veel dat de regendruppels al verdampt zijn voor ze zijn huid kunnen raken.

Jos zegt dat er hier ook mensen met honden in het wild lopen. Deze morgen ontsnapten er nog een paar koeien. ,,Sommigen honden willen met de koeien spelen en dat gaat weleens mis, dan slaan mijn beesten op hol. De eerste koe stopt nog voor het prikkeldraad maar die erna zien het niet en denderen door. Vorig jaar is zo zelfs een koe overleden.”
 

Sommigen honden willen met de koeien spelen en dat gaat weleens mis, dan slaan mijn beesten op hol.

 
Ik was het bijna vergeten, Jos en het paradijs hebben me afgeleid van de onvermijdelijke dood. Deze koeien lijken een mooi leven te hebben, toch worden ze uiteindelijk geslacht. Maar dat einde is iets voor later. Voor zolang het duurt kijk ik naar Jos die door het paradijselijke landschap hopt op zijn krukken en roept: ,,Kom eens hier lieve meisjes!” Als er tientallen koeien op hem af beginnen te rennen, voel je de aarde beven van opwinding.

Van Jonah Falke verscheen onlangs zijn tweede roman De mooiste vrouw van de wereld.