'Narcisten!' - Menno Wigman

Dinsdag 8 oktober is er een avond in de Melkweg ('Een avond die zichzelf omhelst'), waarin de bundel wordt gepresenteerd en Wigmans poëzie wordt gevierd. Ook schreef Mirjam van Hengel onlangs een prachtig artikel over Wigman in De Groene Amsterdammer. Ook Lebowski wil even stilstaan bij Wigman en zijn poëzie, door één gedicht van Wigman te plaatsen op het Lebowski Blog.

***

Wigman stond bekend om zijn zwart-romantische stijl en schreef poëzie die zowel toegankelijk als gelaagd was, met zinnen die sterk tot de verbeelding spreken. In het gedicht Narcisten! staan de steden Amsterdam en Venetië centraal, steden die bij
uitstek bekend staan om het daar aanwezige massatoerisme en hun  grachtengordels. Waar water en bespiegelingen vaak voor een (innerlijke) reflectie staan, wordt hier het water weergegeven als een bron van ijdelheid. Door zowel half- als volrijm laat Wigman de woorden dansen, sierlijker dan de manier waarop de mensen poseren voor het water.

***

Narcisten!

Net als Venetië trekt Amsterdam dag
en nacht narcisten aan. Het zijn de spiegels,

de diepe, zieke spiegels van de grachten, 
het is het water dat je gevel rekt,

het water dat galant de luchten vangt
en elke blik of kus op film vastlegt.

Narcisten! Laat in mei! Hun fraaie tred,
hun weergaloze kop: het komt op film.

Het is een drukke stad die aandacht wil
en krijgt. En jij staat bij het IJ en ziet

hoe beeld na beeld in de montagekamer
van het water glijdt en daar verdwijnt.

Een bijrol zijn we, ijdel, lang van stof,
en in een bijzin zullen we verdrinken.

Maar voor we uit het script worden geknipt
spiegelen we ons piekfijn aan het licht.

Uit: Menno Wigman, Slordig met geluk. Prometheus, 2016.