Amateurtoneel

Al weken luister ik naar de muziek van Frank Sinatra. Iemand vertelde me eens dat met name vrouwen eindeloos naar dezelfde artiest luisteren. Het is nooit te laat om je vrouwelijke kanten te ontdekken. Hoe dan ook: ik zou er alles voor opgeven om te kunnen zingen als Sinatra, mijn huidige manier van leven verveelde me waarschijnlijk.

Een paar dagen terug zag ik met mijn geliefde de film Joker. In de film zaten de nummers ‘That’s life’ en ‘Send in the clowns’ van Frank Sinatra. Alles viel op zijn plek. Het moordlustige mag dan iets voor in een film zijn, maar een getormenteerde, onbegrepen clown zijn, waar niet om gelachen wordt, leek me een aangenaam toekomstvisioen. Oftewel: tevens een kant die je van jezelf zou willen ontdekken.

We liepen de bioscoop uit en mijn geliefde zei: ‘Die Joker had onze zoon kunnen zijn.’ Als er nog geen kind is, kun je je van alles verbeelden. Maar het leek me te vroeg om de hoop nu al op een eventuele volgende generatie te vestigen, eerst zelf nog een poging wagen.

Ze begon te dansen op straat zoals de Joker deed in de film en ik lachte. Voorbijgangers keken ons bevreesd aan en liepen snel door. Ik was ook graag gaan dansen, maar kleinburgerlijke schaamte zat me in de weg.

Een andere versie van jezelf worden, niet per se een betere. Het klassieke Amerikaanse model van fake it till you make it, lijkt me het hoogst haalbare voor de mens. Want doorgaans is het veelal geworstel met je eigen onvermogen of beperkingen. Misschien is het tijd om echt naar dit Amerikaanse model te gaan leven en zo een zanger of een clown te worden. Al kan ik ook gewoon bij een amateurtoneelvereniging gaan om degelijke behoeftes uit te leven. Want acteurs kunnen, net als clowns en zangers, geloofwaardigere verhalen vertellen, die meer zeggen over het leven, dan dit dagelijks leven zelf.