Liefde

Ik rende een rondje door het Waterland en beluisterde een documentaireserie over daten.
Het ging over mensen die de liefde hoopten te vinden via sociale media. Het allerliefst de wáre liefde. Maar als dat er niet meteen in zat, zou het ook al leuk zijn om iemand te vinden om de feestdagen mee door te brengen.
Ik dacht aan de tweet van een mevrouw die zo droevig werd bij het zien van de Jumbo- en Albert Heijn-reclame. Ze had altijd gedacht dat zij er op haar veertigste ook zo bij zou zitten. Een eigen gezin. Een grote gevulde kersttafel. Lachende kinderen. Klinkende glazen.
Maar haar leven leek in niets op die reclamespotjes. Haar gezin was jaren eerder uit elkaar gevallen. Ze zou voor zichzelf een kaasfondue maken.
Het viel me op dat ze uitzonderlijk veel reacties kreeg. Allemaal mensen bij wie het leven ook anders was gelopen dan ze zich ooit hadden voorgesteld. Mensen bij wie het er juist in deze tijd extra werd ingewreven. Ze deelden op twitter hun verhalen. Het viel me op hoe iedereen met elkaar meeleefde.
Eenzaamheid hoort natuurlijk net zoveel bij kerst als saamhorigheid. Het is de andere kant van de medaille. Maar juist het delen van elkaars verhalen zorgde hier voor een gevoel van verbondenheid. Je bent niet alleen.
Het blijft altijd een hot topic. Liefde.
Het verhaal dat ik aan het beluisteren was ging over een jonge vrouw die op blind date ging en wij, de luisteraars, gingen mee. Ze zag de jongeman zitten in het café. Ze vond hem meteen heel mooi. Maar zodra hij begon te praten, was ze afgeknapt. Het was afschuwelijk, hoorden we haar in de documentaire tegen haar vrienden zeggen.
‘Wat was er dan?’
‘Hij had een zachte g!’ riep ze uit.
Iedereen begon te lachen.
‘Waarom knap je daarop af?’
‘Dat klinkt toch behoorlijk dom,’ zei ze. Weer klonk er hard gelach.
De mooie jongeman, die oorspronkelijk uit Maastricht kwam, woonde al elf jaar in Amsterdam en nog altijd sprak hij met een zachte g. Ze begreep dat niet. Waarom had hij zijn taalgebruik niet aangepast aan hoe het hoorde?
Op dit punt zette ik de documentaire uit.
Ik was wel even terug op mijn kinderkamer waar ik met mijn beste vriendin het Algemeen Beschaafd Nederlands oefende. Hoe we het Gooische accent van Kinderen voor Kinderen onder de knie probeerden te krijgen.
We moesten er dus al op jonge leeftijd van zijn doordrongen dat de zachte g niet goed was voor de beeldvorming. In elk geval: we wilden ons ervan ontdoen. Misschien omdat het niet de taal was die we toen op tv en radio hoorden?
Dat is nu wezenlijk anders.
Tegenwoordig is er een invasie van de zachte g bij de serieuze media. Let maar eens op. De g wordt niet langer weggemoffeld. Integendeel. Ik heb het idee dat zachte g zelfs bon ton aan het worden is. Terwijl je met je Gooische r nu maar beter je mond kunt houden.
Ook dacht ik nog aan mijn jongste dochter die laatst met haar beste vriendje bij mijn ouders aan het logeren was.
‘Zeg is jouw opa misschien een Duitser?’ had het jongetje gevraagd.
‘Hoezo?’
‘Nou, ik versta steeds niet wat hij zegt.’
‘Opa is geen Duitser,’ zei mijn dochter. ‘Maar ik kan hem ook héél vaak niet verstaan hoor.’
Daar zat mijn vader dan. De opa die heel vaak niet te verstaan was. Dat maakte voor zijn kleindochter kennelijk niet zó veel uit. Je kon opa gewoon laten praten. Wát hij zei was niet belangrijk. Waarschijnlijk gaat het haar in het leven om iets heel anders dan taal.

***

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.