Schaatsen

We gingen in de vakantie schaatsen met het gezin. Vader, moeder, twee dochters. Als je niet beter wist, zou je niets aan ze zien. Ik bedoel; je zag nergens een breuklijn of zoiets.
Wat wel opviel was dat de moeder andere schaatsen droeg dan de andere drie gezinsleden. Zij reed op de plastic blauwe kunstschaatsen die – zo te zien – op deze ijsbaan verhuurd werden. Terwijl de vader en de twee meisjes op lederen hoge noren door het ijs gleden.
Het was een vrieskoude, zonnige dag. Het leek net echt allemaal. Het gezin schaatste vele rondes over de kunstijsbaan tussen veel andere gezinnen of losse bezoekers. Ze reden almaar soepeler, hun wangen werden roder, hun lach groter. Ze gingen harder. Ze hadden er duidelijk plezier in.
Soms schaatste de vader een tijdje naast de jongste op de buitenbaan, en de moeder naast de oudste dochter op de binnenbaan. Dan weer andersom. Na een paar rondjes wisselden de ouders elkaar af. Vanzelfsprekend. Zonder overleg. Zoals dat gaat.
Ze dronken warme chocomelk aan een picknicktafel.
‘Jij moet ook schaatsen kopen!’ zei de vader tegen de moeder.
‘Ik huur ze net zo lief,’ zei ik. ‘Wanneer vriest het nou nog? Klimaatverandering en zo. Weet je wel?’
‘Jij moet in de zomer op marktplaats goede noren kopen,’ zei hij. ‘Dat scheelt veel geld.’
‘Ik kan niet eens op noren schaatsen!’
‘O ja! Jullie Limburgers!’ zei hij. Daarna zei hij tegen zijn dochters: ‘Bij mama vroeger, daar was nauwelijks water. In Limburg schaatst iederéén op kunstschaatsen.’
Iets wat mij met terugwerkende kracht toch opviel, is dat de vader en moeder nooit een rondje naast elkaar schaatsten. Ze deden zelfs geen wedstrijdje. Dan had ik op m’n blauwe kunstklossen nog van hem gewonnen, dacht de moeder. Wedden? Maar er viel dus niets te wedden. Helaas. Ze had hem met gemak alle hoeken van de ijsbaan laten zien.
De moeder, ik dus, kwam namelijk goed mee op de schaats. Ook al was het voor haar zeker een decennium geleden dat ze erop gestaan had.
Er was nog de tijd die ze als kind op de dode maasarm had doorgebracht. Die zat in haar benen. Dagen en dagenlang schaatste ze er op haar witte kunstschaatsen. Net zolang tot de dooi intrad. Ze dacht aan het ijs dat op sommige plekken zo gevaarlijk kon kraken. Maar krakend ijs, daar zakte je niet doorheen, was mij verteld. Zoals blaffende honden niet bijten.
Maar bij elk rondje dat ze, zeker vijfendertig jaar later, schaatste, dacht de moeder het toch weer: Niet door het ijs zakken! En: Oppassen! Misschien zit er ergens een wak. Niet regelrecht het wak inrijden.
Dat ging vanzelf. Ze corrigeerde zichzelf ook steeds weer.
Nee, dit is kunstmatig. Een dun laagje maar. Het is niet verraderlijk. Hieronder is gewoon een koelvloer uitgerold.
Hoe het verder ging: de kinderen kregen op zeker moment kramp in hun voeten. Ze gebruikten nog een uitgebreide lunch in een grand café. Waar allemaal andere gezinnen zaten. Echt of niet echt. Dat kon je aan de buitenkant niet zien. Ze speelden het exotische dierenkwartet dat daar lag. Daarna zette de vader zijn ex-vrouw en dochters thuis af.
Ik denk nu dat je het ook aan het kwartetten kon zien. Dat we vroeger nooit met zoveel overgave een spelletje kwartet zouden spelen. Het was een té ideaal plaatje voor een gezin dat nog bij elkaar was.
‘Waarover ben je aan het schrijven, mama?’ vraagt mijn oudste dochter nu.
‘Wat denk je?’ Ik zit met mijn rug tegen de verwarming, mijn laptop op schoot.
‘Het moet over het goede leven gaan, toch?’
‘Het goede leven... Inderdaad.’
‘Schaatsen!’ roept ze uit. ‘Dán schrijf je een stukje over het schaatsen.’

*** 

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.