Thuis
Er staat een dik kerstboompje in mijn kamer, er ligt sinds kort een vloerkleed op de bamboevloer en er staat nu ook een dressoirkast met daarop een tv.
‘Mama, we zijn net een échte familie!’ Mijn veertienjarige dochter glimt als onze nieuwe kerstballen. Nog meer eigenlijk. Nu ik erover nadenk.
‘Hoezo nét een echte familie?’
‘We hebben nu zelfs een kastje met een tv erop! Dat heb ik áltijd gewild!’ Ze zucht diep. Alsof met de komst van de dressoirkast haar grootste wens in vervulling is gegaan. Alsof nu eindelijk alles goed is. Alles waarnaar zo ooit verlangd heeft.
‘Waarom heb jij dat altijd gewild?’
‘Wij zijn nu ook echte mensen, mama.’
‘Vanwege dat kástje?’
‘Ja. Ik heb het gevoel dat dat kastje ons héle leven gaat veranderen!’
Ook mijn jongste dochter kijkt nu op van haar schermpje. We staren met z’n drieën naar het mat-witte driedeurskastje dat eerst wekenlang in een kartonnen doos de doorgang van de keuken naar de kamer had staan versperren, en dat hier nu ineens rechtop - op vier zwartstalen pootjes - voor ons staat. Met onze lelijke televisie er – pats - bovenop.
Ik weet eigenlijk niet of je die televisie er bovenop wilde, had M mij net geappt. Ik nam aan van wel
‘Iederéén heeft dat zo,’ zegt mijn oudste dochter nog steeds in gelukzalige toestand, ‘en nu hebben wij dat ook eindelijk.’
Oké, denk ik, we hebben nu dan wel een dressoir met een tv, maar we zijn ook een gezin zonder vader. Wat maakt een familie echter? Kun je het één tegen het ander afstrepen? Zou een dressoirkast dus uiteindelijk het zwaarst wegen?
In plaats van alle ontstane vrede te verstoren, zoals ik meestal doe, zet ik de film Home Alone op en kijken we met z’n drieën liggend op het nieuwe zachte kleed naar de tv óp het kastje.
‘Wie denk je eigenlijk dat dat kastje in elkaar gezet heeft,’ stoor ik nog heel even. Maar mijn dochters kijken televisie. Ze vragen zich niets meer af.
Het kastje is er. We zijn thuis. Het is ongelooflijk. Dat gevoel ineens. Er zijn veel gradaties van je ergens thuis voelen. Maar ik geloof dat ik me hier meer thuis voel, dan ik me ooit in mijn leven ergens thuis heb gevoeld. Dit zijn nogal grote woorden. Maar het is bijna kerst.
We wonen nu een jaar in mijn mini-huis. Rood pannendakje. Achtertuintje. Schuurtje. Zoldertje. Twee slaapkamertjes. Keukentje. Woonkamertje. Oppervlakte: vijfenvijftig vierkante meter. Het is precies groot genoeg om te kunnen overzien.
Het was een opknappertje toen ik het kocht. Tegen een woekerprijs, natuurlijk. Vanaf het eerste moment voelde ik me er al goed. Ook toen alles vorig jaar nog was bedekt met een dunne laag puinstof, toen er nog geen deuren waren die de ene kamer van de andere scheidde, en toen onze kerstboom nog een kleine kamerplant was. Zonder lichtjes.
Ik ben dus thuis. En wat nu? Er valt een substantieel deel van mijn identiteit weg. Ik ben namelijk nooit ergens thuis. Althans: niet écht. Mijn hele leven wil ik al ergens anders naartoe dan waar ik me op dat moment bevind. Dat was zo’n beetje mijn grondhouding. De film ET sloeg bij mij als kind dan ook erg aan. Het buitenaardse wezen dat met zijn lange kromme vinger naar de sterrenhemel wijst en ‘ET home phone’ zegt. Nee, niet phone home zoals iedereen denkt.
Maar waar was home dan? Home is niet echt ergens, dacht ik. Zoals Slauerhoff het al dichtte: In mijn gedichten kan ik wonen. Nooit vond ik ergens anders onderdak.
Nou, dat blijkt niet zo te zijn. Ik ben thuis. We zijn een echte familie. Met een echt kastje.
***
Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.
