Zuiplap

Het is Dry January. Een concept dat is overgewaaid uit Engeland. Een maand geen alcohol drinken om te kijken wat voor effect dat heeft op lichaam en geest. Meer effect natuurlijk dan je zou denken. We drinken over het algemeen meer alcohol dan we willen weten. Of moet ik nu zeggen ‘ik’?
Ikzelf ben totaal geen zuiplap, maar Dry January is voor mij toch niet echt dry begonnen.
Voor mij was het om te beginnen vier nachten achtereen oud en nieuw. Met M. In een huisje in Frankrijk. Dat is niet helemaal ongestraft gebleken.
‘Mama, jij ziet er niét uit!’ zegt mijn oudste dochter. ‘Je hebt rode oogjes, grote wallen.’
‘Ik denk dat ik een beetje ziek aan het worden ben,’ mompel ik.
‘Je moet écht een facial!’ zegt ze.
‘Ik heb elke dag een fles champagne gedronken toen ik in Frankrijk was,’ zeg ik zachtjes. ‘Dat moet je dus nooit doen, hè?’
Ik hang op de bank, neem een slokje van mijn kamillethee en kijk mijn dochter aan. Met die bloeddoorlopen ogen. Op een bepaalde leeftijd trekt het allemaal niet meer zo snel bij.
Ik ben nu al minstens vier dagen niet lekker, - lees: verrot - nadat ik dus vier dagen elke dag een fles bubbels dronk. Het is mijn eigen schuld. Ik weet het. Ik draag mijn niet-lekker-zijn dan ook met opgeheven hoofd. Voor zover dat laatste überhaupt mogelijk is.
Ik sleep me met kamillethee en paracetamol door de eerste werkweek heen. Uitgeput, lusteloos, een soort van hersendood. In plaats van het nieuwe jaar fris te beginnen. Fit, vol goede moed, en met een enorme werklust. Zelfs het woord ‘sprankelend’ maakt me al misselijk momenteel.
Ikzelf ben dus echt geen zuiplap, hè. Ik heb helemaal nooit van het concept alcohol gehouden en wat het bij de mens teweegbrengt.
Ik hou niet van types die te veel gedronken hebben. Ik hou niet van hun gelal. Het onzinnige gebral. Hoe ze alles tot vervelens toe blijven herhalen. Het meest van alles heb ik een hekel aan de dikke tong van zatlappen die net doen alsof ze helemaal niet hebben gedronken. Ook vind ik hun plotselinge sentiment verschrikkelijk.
Het liefst gaf ik ze allemaal een zetje.
Maar als ik in het programma First Dates een man een spa rood zie bestellen, denk ik - net als de vrouw die met hem op date moet - dat het vast een heel saaie pier zal zijn.
Alcohol hoort bij het goede leven! Sterker nog: alcohol is het goede leven! Hoe is het gekomen dat zelfs ik zo ben gaan denken?
Ik dronk voor het eerst een glaasje appelcider toen ik in huis kwam te wonen bij een meisje uit de Achterhoek. Op mijn twintigste. Van haar leerde ik in rap tempo roken en een beetje drinken.
Als puber hield ik vol dat ik allergisch was voor alcohol. Zo heb ik ook lang gezegd dat ik allergisch was voor jongens.
Terwijl alle tieners om me heen steeds lavelozer in discotheek First Choice dansten, of wat ze dan ook allemaal aan het doen waren, stond ik in de gang naast de toiletten op wacht. Voor me uit te turen. In m’n eigen wereldje te verkeren. Nam ik af en toe een slokje water uit de kraan.
Mijn jeugdvriendinnetje vertelde me onlangs dat zij vanaf haar dertiende al een fles bessenlikeur op haar kamer had liggen.
‘Dus jij drónk toen al? Waarom vertelde je dat niet? Ik zag je élke dag!’
‘Jij was allergisch,’ zei ze. ‘Jij begreep dat soort dingen niet.’
Ik denk niet dat er in Limburg meer gedronken wordt dan in de Achterhoek bijvoorbeeld. Ik weet wel dat we vroeger op zondagochtend op familiebezoek gingen en dan werd daar altijd bier en jenever geschonken. Dat hoorde bij de zondag. Vrijheid. Toch?

***

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.