Match

Het lijkt in het holst van nacht als de wekker gaat. Zo donker is het. Op het matras naast me tast ik naar mijn telefoon om het geluid uit te zetten. U heeft 1 match!
Meteen zit ik rechtop, en klik op de match. Een wit hondenhoofd verschijnt op mijn scherm. Droeve oogopslag. Matzwarte neus.
Het is geen heel gelukkige match, kan ik wel stellen. Er zit niet veel leven meer in de match. Maar het is wél een match. En: het is onze match. Onze profielen zijn niet voor niets door verhuisdieren.nl aan elkaar gekoppeld. Van de honderden dieren die op zoek zijn naar een nieuw veilig thuis, is juist deze dikke, levensmoe-e hond uit Sittard ons toebedeeld.
Wat is de connectie?
Het is natuurlijk ook een Limburger. Maar import. Dus dat telt niet. Import blijft import, dat geldt voor mens en dier. Dat is nu eenmaal zo. Ik ben geen import. Mijn familie van zowel moeders- als vaderszijde woont al generaties lang in Noord-Limburg. Al kan die regio nauwelijks voor de provincie Limburg doorgaan, volgens een lezeres van deze krant. Over de écht Limburgse volksaard mag ik niet meepraten.
Onze match kwam als pup uit een dodenasiel in Roemenië – dat ís om te beginnen al geen opwekkend begin - maar verblijft nu al tien jaar bij een gezin in Sittard. Het is duidelijk geen jong beestje meer. Net als ik.
De reden dat hij nu afgestaan wordt: Scheiding.
Mijn maag krimpt ineen bij het zien van zoveel verscheurdheid op die snoet, maar ook is daar meteen de onvoorwaardelijke liefde. Ik ben er voor jou, fluister ik.
Hij zal bij ons worden opgevangen door ervaringsdeskundigen op scheidingsgebied. Zoveel is zeker. Wij zullen er voor hem zijn. Voor zolang het nog duurt. Misschien kunnen we hem nog een paar mooie jaren geven. Of weken.
‘Meisjes, we hebben een mátch!’ roep ik. ‘Opstáán!’
De meisjes weten niet hoe snel ze ineens op moeten staan. Even later zitten we met z’n drieën aan de keukentafel naar m’n telefoonschermpje te turen. Onder de keukenlamp.
Ik scroll door de foto’s van ons lot uit de loterij. Aan zijn kleine snoet zit een heel rond lijf vast. Hij ligt het liefst, staat erbij geschreven. Hij houdt niet van wandelen. Hij is ook niet aanhankelijk. Maar hij vindt alles goed.
Het is onze hond dus allemaal om het even.
 ‘Mama, ik wil geen stervende hond in huis,’ zegt de oudste aarzelend.
‘Nee, deze moeten we meteen weer in laten slapen,’ zegt de jongste.
‘Hij hoort bij ons,’ zeg ik.
Ik moet ook wel een beetje aan de zwarte hond te denken. Metafoor voor depressie. Leven met de Zwarte Hond die Depressie heet.
Al is de onze gelukkig wit.
En ja, we wilden juist iets heel anders. We waren eigenlijk op zoek naar aan zonnige kitten met een licht en speels karakter.
Maar het is deze in de steek gelaten, bejaarde hond - met morbide obesitas – die alleen maar wil liggen, die het beste bij ons profiel blijkt te passen.
Daarom niet minder lief.
Als er één ding is dat ik intussen wel geleerd heb, is dat je het niet voor het zeggen hebt in het leven. Wie er op je pad komt. Met wie je je leven deelt of juist niet deelt. Het is de kunst de ander te respecteren om wie hij of zij is. Ook de moeilijkere kantjes. Ook als hij of zij even geen zonnestraaltje is. Het gaat uiteindelijk allemaal om respect. Mededogen. Iemand in z’n waarde laten. Een beetje lachen om elkaars donkere kantjes, meer is het niet.
‘We kunnen ook  een ander profiel aanmaken, mama,’ oppert de jongste tenslotte.

***

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.