Zoeken
De grote verbinder
Jonah Falke schrijft over de zangeres Dolly Parton en de manier waarop ze gewild of ongewild de rol van de verbinder op zich neemt. Over de binnen- en buitenkant van de mens en over het ongrijpbare maar toch universele. 

De grote verbinder

Gepubliceerd op 30 januari, 2020 om 00:00, aangepast op

 

In de Volkskrant van 27 januari stond een analyse over hoe zangeres Dolly Parton zich verhoudt tot de Amerikaanse politiek. Alex Burghoorn repte over de ‘Parton Paradox’ en dat ze ‘de grote verbinder’ van de Amerikanen is aan het begin van dit verkiezingsjaar. Deze week zag ik de Netflixdocumentaire over Parton Here I Am. Ze verbaasde me op een aangename manier. Ze wilde een ster zijn, iemand die anderen verbaasde en er belachelijk uitzag. De kunst is om de ander een stap voor te blijven, of een stap te zetten die niemand ziet aankomen, wat op hetzelfde neerkomt.

Wie bewijzen wil vinden, zal aan beide kanten van het politieke spectrum zijn mening bevestigd zien door Parton. Maar sinds wanneer zijn zangers verplicht om zich politiek uit te laten? Parton neemt zichzelf en haar publiek serieus, voelt niet de behoefte om de ene helft uit te sluiten. Gewild of ongewild lijkt ze zo de rol van verbinder op zich te nemen. Ze blijft ongrijpbaar en blijft tóch universeel. Dat deed denken aan het mensbeeld dat dichter Fernando Pessoa bij mij oproept: de mens kent zichzelf nauwelijks, en mocht hij dat toch doen dan kom je niet tot een andere conclusie dan dat de mens verdeeld is tot op het bot.

Mijn ontmoeting met het ooit wereldberoemde popduo, de Amerikaanse tweelingbroers de Alessi Brothers, afgelopen zomer was niet veel anders. De een is democraat, de ander republikein. Ze leken sprekend op elkaar. Ik kon ze niet uit elkaar houden, aan de buitenkant was niet te zien wie wat stemt. Een zeer aangename ervaring.

In de documentaire werd ik getroffen door Partons stem, werkethiek, vertelkunst, schoonheid op jonge leeftijd en vermogen tot relativering op latere leeftijd. Ze zegt: ‘Als ik mezelf zou moeten omschrijven aan een vreemde zou ik zeggen: “Rustig aan. Niet bang zijn, ik ben het maar. Ik weet dat ik er bizar en kunstmatig uitzie, maar van binnen ben ik echt.”’ De Messias is misschien toch ter aarde gekomen en heeft gestalte gevonden in Dolly Parton. Het zou mij namelijk niets verbazen dat de Messias zingt, een pruik draagt en de spot drijft met haar grote borsten.

Auteurs
Auteur: Jonah Falke

Jonah Falke (1991) werd geboren in Ulft en studeerde fine art painting aan ArtEZ, Enschede. Hij exposeerde in binnen- en buitenland en maakte als frontman van de band Villa Zeno de plaat Self Made Woman. In 2016 verscheen zijn debuutroman Bontebrug, in 2019 volgde De mooiste vrouw van de wereld. Hij schreef voor Vrij Nederland, See All This, ELLE, HP/De Tijd en VPRO Nooit meer slapen en is vaste columnist bij de Gelderlander en op het Lebowski Blog.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: