Eigen Huis en Tuin, met Mick en Roel

Mick, 

Ik heb eigenlijk nooit iemand horen zeggen: ‘Goddank leven we even in normale tijden nu. Kunnen we op adem komen, de spieren wat losmaken, RedBulletje drinken voor als straks die rare tijden weer aanbreken.’ 
Rare tijden, soort witte sneeuw eigenlijk. Een pleonasme. Of je nu Johannes de Doper bent van rond het begin van de jaartelling, Gradje Zondernaam in de Middeleeuwen of Jacob de Zoet tijdens de VOC; volgens mij is het altijd overal herres geweest als je een broodje zat te eten. Ook nu. Normale tijden bestaan niet.
‘Wat vind je er eigenlijk van?’ vroeg mijn vriendin gisteren.
‘Van wat?’
‘Wat er nu allemaal gebeurt, wat er aan de hand is?’
Ik keek wezenloos voor me uit. ‘Geen idee. Waarom moet ik er iets van vinden?’
Natuurlijk had ik kunnen, en misschien wel moeten, zeggen dat ik het allemaal vervelend vind, voor iedereen, lastig, ingewikkeld, gevaarlijk zelfs. Sociaal wenselijke antwoorden schud ik zo uit mijn mouw, maar ik deed het niet. Het is gewoon herres, zoals altijd, er iets van vinden lost niks op. Maar misschien dringt het allemaal nog niet tot me door. De ernst, de gevolgen. Het is allemaal niet te overzien.
Ik ben ook niet bang. Al had ik wel de neiging om gisteren meteen met dochterlief van tien de verfilming van The Road van Cormac McCarthy te gaan kijken op Netflix toen ze haar sommen niet wilde maken die we van de juf toegemaild hadden gekregen. De film waarin Viggo Mortenson alleen met zijn jonge zoontje door een postapocalyptisch landschap dwaalt op zoek naar eten dat er eigenlijk niet meer is, opgejaagd door kannibalen, de natuur is verdwenen en het is ook nog de hele tijd kutweer.
‘Daarom!’ zou ik dan tegen haar zeggen, ‘daarom moet je je sommen maken! Je moet je voorbereiden, sterk worden, dingen weten, je moet voor jezelf kunnen zorgen als ik er straks misschien niet meer ben.’
Maar ik wil mijn kinderen niet bang maken. Nergens voor nodig, prevel ik tegen mezelf. Bovendien is het denk ik beter om ze te leren koken, fruit telen, vuur maken met een flos droge mos en een stok als ze willen overleven. Aan een staartdeling heb je geen fuck als het aankomt op het recht van de sterkste. Dat snappen ze in Amerika ook als geen ander. Daar hamsteren ze geen pleepapier maar AK47’s.
Ik hou het vrediger, heb een soort schooltuintje gemaakt nu, binnen in ons huis. Met plantjes basilicum, zonnebloemen, een avocadopit in een glas water en een potje aarde met pitjes uit een rode peper. Mocht dit allemaal gierend uit de klauwen gaan lopen dan hebben we in ieder geval over een paar weken wat ingrediënten om een pauperige guacamole te maken en om basale handel mee te drijven. Misschien wil je dan ruilen? Heb je zaadjes voor radijs, een stekje van een bananenboom?

‘Keep the faith’ – J. Bon Jovi
Roel