Eigen Huis en Tuin, met Mick en Roel #3

Dit is de derde brief. Lees deel twee hier. 
 

Mick,
Wanneer ben je eigenlijk precies een hamsteraar? Bij welke exacte hoeveelheden slaan de stoppen door bij de mensen om je heen? Ik vraag het niet voor een vriend, maar voor mezelf. Ik denk namelijk dat ik er een ben. 
There, I said it. Vorige week donderdag, net na de eerste persconferentie, heb ik zes pakken rijst, drie potten gemengde erwten en worteltjes en twee zakken afbakbroodjes gekocht. Een dag later voelde ik me daar al slecht over. Sindsdien eten we hier elke dag rijst om zo snel mogelijk het bewijsmateriaal weg te moffelen. Slaat natuurlijk nergens op. Het is niet alsof de deur hier momenteel platgelopen wordt, laat staan door de moraalpolitie. Maar ik wil het graag gezegd hebben voordat straks na dit hele 'akkefietje', zoals jij het noemt, de balans opgemaakt wordt en er een soort Neurenbergiaanse processen gaan beginnen waarin iedereen die geheuld heeft met de vijand, het virus, zich zal moeten verantwoorden. Ontkennen heeft geen zin: al die camera’s in supermarkten, al die foto’s van yogaclubjes en op elkaar klittende hangjongeren in het park, al die posts op social media van drukbezochte huisfeestjes en zandbakken vol kinderen in de speeltuin. Er is geen ontsnappen aan, vriend. Thou Shalt Not Pass.
Ik steek de hand vast in eigen boezem, misschien zal het eindoordeel dan straks iets milder uitvallen. Je m’excuse. Het was de initiële paniek. Komende week breng ik de pakken rijst die ik nog heb en die potten naar de voedselbank, oké? Wat ik met die erwten en wortelen had moeten doen is me sowieso eigenlijk een raadsel. Die heb ik al niet meer gegeten sinds mijn moeder ze vroeger uitstrooide over een bord spaghetti met een halve liter ketchup erop en het geheel aan mij en mijn zusje probeerde te verkopen als een authentiek Italiaans streekgerecht.
Ik hoop dat je je inmiddels beter voelt, qua snot. Ik las dat interview met Lidewij Edelkoort dat je stuurde, al heb ik het doorgaans niet zo op trendwatchers. Toch een beetje de wichelroedelopers van de moderne tijd, heb ik het idee. Nostradamus in die strakke groene broek. Ik kan alleen maar hopen dat ze gelijk gaat krijgen. Er gebeurt ondanks de ellende nu namelijk ook heel veel moois om ons heen. De inventiviteit, empathie en humor van mensen lijkt plots grenzeloos. Maar waar jij schijnbaar overloopt van optimisme, lekt er bij mij toch ook weleens wat pessimisme door. Hoe ziet die grote ommekeer waar al die experts het over hebben er dan straks uit? Gisteren zag ik foto’s van Venetië waar plots het water prachtig helder is omdat er niet meer de godganse tijd boten rondvaren. Er waren opeens vissen, er werd gebroed door eenden, vogels overal. De natuur zag meteen zijn kans schoon. Iedereen vond het prachtig, de Venetianen voorop. Tegelijkertijd wenste een hotelmedewerker vurig dat de toeristenstroom snel weer op gang zou komen. Want, ja… Nou ja, dat hoef ik je niet uit te leggen.
Over natuur gesproken: twee weekenden terug stond ik op de parkeerplaats van de lokale Praxis met een achterbak vol nieuwe kamerplanten. Feit is, en dat kan er nu ook nog wel bij, qua ontboezemingen: ik denk altijd dat ik groene vingers heb, maar in de praktijk koop ik eigenlijk elke twee maanden nieuwe planten. Nu ik de hele dag thuis ben, heb ik eindelijk de kans om te kijken waar het nu soms misgaat, waarom ze soms bruin of geel worden, of slap. Daar blijkt dus ontzettend veel informatie over te vinden op internet. Inmiddels schuif ik elke paar uur wat planten richting zon, schaduw of halfschaduw en monitor minutieus waar ze het best gedijen. Ik heb er op die manier al één van een gewisse voortijdige dood kunnen redden. 
Jij en je vrouw hebben Indisch bloed, toch? Jullie zouden er vast geen probleem mee hebben om elke dag rijst te eten.

'Alleen maar rijst.' – Anny Schilder
Roel