Hoop

Een maand geleden at ik tompoezen met mijn oudtante op haar flatje dat uitkijkt op de snelweg. Ik had over die ontmoeting geschreven: ‘Ze vertelde dat ze zichzelf slapeloze nachten bezorgde door het oprukkende virus. “Dit wordt mijn dood,” zei ze zelfverzekerd. Een andere vrouw, die ik tot haar dood verzorgde, at op een gegeven moment alleen nog maar tompoezen. De dood en de tompoes waren bij elkaar gaan horen.’

Mijn oudtante deed toch nog een wrange poging tot optimisme. Ze vroeg met hoeveel ouderen ik iets had en zei: ‘Zou het niet goed zijn voor heel veel zaken, de economie, de huizenmarkt, de gezondheidskosten, dat de ouderen opgeruimd worden? Dan wordt alles nog veel mooier dan het was. Toch?’ 

Ik zei dat ze het woord ‘ouderen’ eens met ‘joden’ kon verwisselen en snoerde haar daarmee ruw de mond. Ik had haar paranoia weggehoond, maar het verschil tussen visionair en paranoïde bleek achteraf flinterdun. Sterfelijkheid en de tompoes lijken nu nog meer verbonden dan ze toen al waren.  

Daarom stuurde ik haar gister een berichtje dat ze helaas gelijk had. Grote woorden waren haar gelukkig nog niet vreemd. Ze zei: ‘Jouw bericht geeft me ook een zetje richting overleven. Zolang er leven is. Maar leuk is anders. Wat doe jij zoal? Ik probeer elke dag een stukje te rijden, de accu van mijn auto is lui en moet af en toe even wakker worden. Verspilling. Maar je moet keuzes maken.’ 

Verspilling kwam me nog nooit zo zinvol voor. Het blijven starten van haar auto leek me pure levenslust. Levenslust kan iets storend vrijblijvends krijgen zodra het niet met het praktische is verbonden.

Dit verklaart ook de torenhoge omzet van bouwmarkten. Wie weet dat hij snel zal sterven, gaat zijn huis niet meer verbouwen. In de bouwmarkt wordt er massaal een voorschotje op de toekomst genomen. Wie deze dagen klauwhamers hoort slaan en cementmolens hoort rommelen, weet: zo klinkt hoop. 


***

Lees de column 'Tompoes' hier