Ik heb geleefd #58: Naomi (31) is ziek en weet niet of ze ooit nog moeder kan worden
Naomi Kanters (31) en haar man eten elk jaar beschuit met muisjes op de verjaardag van hun embryo’s. De ‘ice baby’s’, zoals Naomi ze noemt, zijn nu vier jaar. Ze liggen in de vriezer van het ziekenhuis. 'Toen ik de diagnose borstkanker kreeg, vroeg de arts of we kinderen wilden. Ja, dat wilden we. Door de behandeling zou ik misschien onvruchtbaar worden, dus toen zijn er eicellen bij me afgenomen. Op het moment dat die punctie werd gedaan, stond ik er niet zo bij stil. Maar toen we foto’s uit het ziekenhuis kregen van de celdeling, dacht ik ‘'holy fuck, dat zijn gewoon kinderen''.'
'Botte pech'
Het is maar de vraag of de embryo’s ooit zullen uitgroeien tot echte mensen. Voorlopig in elk geval niet, zegt Naomi. De bevruchting vond vier jaar geleden plaats, toen ze nog dacht te genezen van de borstkanker. Ze léék ook even genezen, tot de kanker genadeloos terugkwam, met uitzaaiingen in botten en lever. 'Botte pech', noemt de Eindhovense dat. 'We hebben nu andere dingen aan ons hoofd dan kinderen.'
Toch is het zuur. Hard, wrang, oneerlijk. Denk even aan haar man, zegt Naomi. Net als zij, wil hij echt graag kinderen. Maar doordat zij ongeneeslijk ziek is, is de kans groot dat hij die – in elk geval op korte termijn – niet krijgt. Dat vreet soms. Mocht zij komen te overlijden, dan kan hij alsnog besluiten 'iets' met de embryo’s te doen, dat hebben ze schriftelijk laten vastleggen. Maar hoe moet dat dan? Via een draagmoeder? 'En hoe zal het voor mijn ouders zijn om een kleinkind van mij te krijgen, terwijl ik er niet meer ben?'
Kleuterklas
Ingewikkelde vragen, waar Naomi het antwoord niet op weet. En laten we eerlijk zijn: op dit moment is ze er niet mee bezig. Naomi is kleuterjuf en staat drie dagen per week voor de (online) klas. Daar zitten 26 kinderen klaar om haar af te leiden van de grote levensvragen. Kinderen zijn juist zo heerlijk omdat ze in het hier en nu leven, vindt Naomi. 'Ze zijn vrolijk en energiek, net als ikzelf.'
Toen het enige tijd geleden erg slecht met haar ging – 'ik zat in een rolstoel en sliep de hele dag' – werd vanuit de school gecommuniceerd dat juf Naomi heel ziek was en niet meer zou terugkomen. Juf Naomi ging dood. Kinderen maakten massaal tekeningen voor haar. Maar hé, een jaar later stond ze toch weer voor de klas. Reden: ze voelde zich beter en om al die 'leuke dingen' te doen in het leven (naar Australië!) heb je ook gewoon geld nodig. Een kind vroeg aan haar: 'Maar als je niet meer doodgaat, mag ik dan mijn tekening terug?'
Juf met tattoos
Naomi schatert het uit. De Eindhovense heeft op haar school een vaste aanstelling gekregen, waarmee ze enorm blij is. 'Voor mijn werkgever ben ik best een risico, vanwege mijn ziekte kan ik immers elk moment uitvallen.' En nog een dingetje: toen ze thuis op haar einde zat te wachten, liet ze haar hele arm vol tatoeëren. Er kwam een zeemeermin (met maar één borst, net als Naomi) op haar huid waarvan de staart tot over haar hand loopt. 'Ik dacht: wat maakt het uit, ik kom toch nooit meer aan de bak.' Oeps, wel dus. Een kleuterjuf met een 'sleeve' is niet heel gebruikelijk in het basisonderwijs. Des te vetter vindt Naomi het dat ze een vast contract kreeg. 'De manier waarop ik met de kinderen omga, weegt kennelijk toch zwaarder. Je zou ook kunnen zeggen: ik leer ze dat ze zichzelf mogen zijn.'
Coronacrisis
De reis naar Australië staat vanwege de mondiale coronacrisis op losse schroeven. Naomi is er verdrietig om. 'Mijn oncoloog belde om te zeggen dat ik in de risicogroep zit en momenteel beter zelfs niet naar de winkel kan gaan. 'Heb zo min mogelijk contacten', zei zij. Dat is dubbel: aan de ene kant wil ik léven, maar aan de andere kant wordt gezegd: 'rol jezelf in bubbeltjesplastic, ga op de bank zitten en verroer je niet'.' Naomi is ook bang. Wat als zij straks corona krijgt en de ic’s vol liggen? Denk maar niet dat een patiënt met ongeneeslijke kanker voorrang krijgt, zegt ze.
Als het haar even te veel wordt, vlucht ze op de motor de stad uit. Toen ze 30 werd en haar moeder vroeg wat ze altijd nog had willen doen, haalde Naomi haar rijbewijs. 'Ik heb meteen een motor gekocht.' Ze schiet weer in de lach. 'Met die helm op en mijn pak aan ben ik hartstikke goed beschermd tegen corona.'
***
Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl
Dit artikel verscheen eerder in het AD.
Annemarie Haverkamp won met haar roman De achtste dag de Bronzen Uil 2019, de Vlaamse literatuurprijs voor het beste Nederlandstalige debuut van het afgelopen jaar.
