Eigen Huis en Tuin, met Mick en Roel #7
Dit is de zevende brief. Lees hier nummer zes.
Mick,
Ik heb iets ontdekt, een bug in het systeem, de naald in de fikkende hooiberg die we nu de wereld noemen. Een manier waarop we uit dit hele akkefietje nog een slaatje kunnen slaan, want dat doen anderen ook. Dus.
Ik zat afgelopen week naar buiten te staren naar het fietsenrek voor onze deur. Hoe langer ik ernaar keek, hoe meer een van de fietsen leek te verdwijnen. Niet letterlijk, maar hij leek van vorm te veranderen. Zoals Uri Geller een lepel kan verbuigen met alleen zijn gedachten. Jedi Mind Tricks.
Dat heb ik nu blijkbaar met fietsen. En wellicht ook met andere dingen, maar ik heb nog niet de kans gehad het volle potentieel van mijn Geller-achtige capaciteiten in kaart te brengen. Ik ben er zelf ook nogal door overdonderd, dat zul je begrijpen.
Een dag eerder had ik al een voorgevoel. Ik ging wandelen, of eigenlijk beter: ik móést weer wandelen, wegens een algeheel de-tyfus-met-die-hele-staartdeling-zoom-spellingstoets-regenboogunicornkleurplaat-JE-MOEDER! Het was een steeds verder toenemende druk achter mijn oogballen die zijn piek reeds bereikte voor de ‘overblijf’ op onze thuisschool tussen de middag. Nou, dan weet je het wel.
Maar toen ging ik dus wandelen en zette ik weer eens Blood Sugar Seks Magik van de Chili Peppers op, een album dat ik sinds mijn twaalfde toch zeker meer dan duizend keer geluisterd moet hebben. Ik ken het, a tot z, haver tot gort. Een warm bad. Maar opeens (what the f*ck!) hoorde ik een tweede gitaarlijntje in het outro van het nummer ‘If you have to ask’. Nog nooit eerder gehoord. Nog nooit. Mind. Was. Blown. Hoe kan dat nou?
Ik vertel het je in vertrouwen nu, want ik moet het nog verder onderzoeken, maarrrrrr… ik denk dat ik mentaal aan het evolueren ben, in sneltreinvaart. Alsof mijn hersenen zich met bloedspoed aanpassen aan deze tijd, een overlevingsmodus zoeken. Ik denk dat ik een voorbode ben van wat straks ‘De Nieuwe Mens’ zal gaan heten. Uri Geller, Derek Ogilvie, Jomanda gingen me al voor. Maar hou het dus nog even geheim, het is nog pril en ik kan de reikwijdte van mijn krachten nog niet overzien. Bovendien wil ik niet als een pedante eikel overkomen.
Maar wat ik dus heb ontdekt, die bug in het systeem: die ongebruikte fietsen hier voor de deur worden niet meer door de gemeente opgehaald. Corona, weetjewel. Nu zat ik te denken. We kunnen twee dingen doen, afhankelijk van hoe dit akkefietje zich gaat ontwikkelen:
1. we rausjen nu als een malle al die verlaten fietsen uit de stad (sowieso een stukje gunst naar de community toe) en slaan die op in jouw riante familie Flodder-achtertuin. Kunnen je kinderen alvast aan de slag met het zoeken van goede onderdelen, schoonmaken etc. En straks als dit akkefietje voorbij is, ta ta ta daaaa: Mick & Roels Bogus Fietsenwinkel.
Of 2: we rausjen nu als een malle al die verlaten fietsen uit de stad en bouwen daar van die Mad Max-achtige allesvernietigende flamethrowing monstertanks van waar de rijksten der aarde straks bij ons voor in de rij zullen staan als we allemaal naar de tering dreigen te gaan. Zullen we eens zien wie er dan monnie maakt en overleeft.
Nou, wat denk je?
Je,
Roel