Kapper (Anne Giesen)

'Na weken van onzekerheid, hebben wij besloten Kapper Thoms per 24 maart te sluiten', zegt de mechanische stem aan de andere kant van de lijn. Natuurlijk. Ik ben niet verrast. Maar mijn haar heeft al een maand ernstig een knipbeurt nodig. Eerst was het te druk – vervolgens was er tijd, maar leek het niet zo verstandig. Ik ben een verantwoordelijke burger, vertelde ik mezelf. Ik kan wachten tot april, tot het beter is.

Maar het werd niet beter. En nu zit ik thuis met een matje. Je kunt beargumenteren dat het er niet veel toe doet: ziekenhuizen zijn vol, supermarkten zijn leeg, enzovoorts, enzovoorts. Je kunt dat zo stellen, en wanneer je het doet, heb je gelijk. Helaas kan ik in the grand scheme of things weinig voor de zieken en zorgverleners betekenen. Dus zoek ik een probleem dat behapbaar is en niet als een steen op mijn maag ligt.

Eens las ik een blogpost waarin gesteld werd dat wat het hedendaagse verzet het meest mist, een goede look is. We zijn klimaatstakers, maar geen nozems of punkers. Hetzelfde geldt, denk ik, voor een quarantaine. Ik zag beelden voor me waarin ik in het donker op de grond zit, kringen onder mijn ogen, een rat op mijn schouder. Het is juni, de deur mag open, één enkele lichtstreep valt door de kier op mijn vermagerde lichaam. In deze fantasie draag ik een vuil geworden maar elegant vallende blouse en heb ik nog altijd een heldhaftige sprankel van strijdlust in mijn ogen. Geen matje.

Nu sta ik hier, voor de spiegel, en kam mijn haar in verschillende modellen. Als ik een rechte scheiding maak, lijk ik op een legopoppetje. Ik overweeg het scheermes. Uit films leerde ik dat mensen (vrouwen, met name, af en toe een man) op ingrijpende momenten van verandering of verdriet hun haar knippen. Dat doen ze het liefst huilend, en met veel geweld, zodat hun kapsel schots en scheef is en grote plukken aan hun natte wangen plakken. Bonuspunten als het plaatsvindt op een openbaar toilet.

Ik blijf veilig op de badkamer van mijn ouders, kam mijn haar naar achteren en lach naar mezelf. Voor het gemak vergeet ik dat die huilende dames en heren acteurs zijn, die achter de schermen worden opgelapt en in de volgende scène niet verschijnen met een hellende bob en twee kale plekken, maar met een perfecte pixie cut. Dan zet ik de schaar erin. Beheerst.

Vijftien minuten later stuur ik een berichtje naar mijn vrienden: 'Dag 12 van de quarantaine. Had a breakdown. Knipte mijn haar.' Ik voeg geen foto toe, omdat spanningsopbouw zelfs in een crisis afleidt.

Anne Giesen (1998) studeert Algemene Cultuurwetenschappen aan de RU. In 2018 won ze de schrijfwedstrijd Write Now!. Nu leert ze als stagiaire bij Lebowski Publishers een andere zijde van het boekenvak kennen. Anne kan als geen ander verdwalen en is de trotse bezitter van een piepklein handschrift en eenentwintig goedgevulde notitieboekjes.

Illustratie: Maaike Rijntjes.