Eigen Huis en Tuin, met Mick en Roel #9

Dit is brief negen. Lees de achtste brief hier. 

Mick,

Ik draai er al een paar brieven omheen, maar ik denk dat het tijd is de olifant in de kamer te benoemen. Je zit in een midlifecrisis, vriend. Face it. Je hebt je haar geblondeerd, een oorbel genomen, staat angstvallig op je skateboard te doen alsof het Party like it’s 1999 is. Alleen een motorrijbewijs ontbreekt nog. 
Heb je er vroeger weleens over nagedacht hoe het zou zijn om een man van veertig te zijn? Ik niet. Ik kan me herinneren dat ik op de basisschool weleens dacht aan het jaar 1998, het jaar waarin ik achttien zou worden. Dat dat nog een eeuwigheid zou duren. Nu is het plots 2020, word ik dit jaar ook veertig. Huisje, boompje, beestje, een haarlijn die al enige jaren druk is met terugtrekkende bewegingen. We zijn allemaal wandelende clichés, jongen. Omarm het. 
Zolang jij nog een beroerd gedicht kunt schrijven over een kerk vol stront is er nog hoop voor je. En naar de supermarkt moeten we allemaal. Als jij het te burgerlijk vindt om een winkelwagentje te gebruiken dan gooi je toch lekker al die quinoa, avocado’s en nulpuntnulletjes in een vuilniszak. Lekker punk. Zal ze leren.
Ik heb gisteren drie kiezelsteentjes teruggekocht van mijn buurmeisje, voor tien cent. Ze had ze opgeraapt onder het bosje voor mijn deur, een stukje grond dat juridisch gezien mijn eigendom is. Dat zal mijn notaris ook onder ede verklaren mocht het later nog tot een rechtszaak komen, maar vooralsnog doe ik niet moeilijk. Ik omarm het, dat doen volwassenen. Bovendien is het is belangrijk de economie nu een impuls te geven. 
Mijn vader kocht afgelopen week een Staatslot. Hij won twee tientjes, heeft ie babi pangang van gehaald bij de Golden Dragon. Ik vroeg me af hoe het zou zijn als je nu miljonair wordt. Dat je ’s ochtends nog de krant openslaat en leest dat de hele economie op instorten staat. Winkels dicht, faillissementen, mensen werkloos, honger, dood. De wereld een ballon die piepend leegloopt, terwijl je ’s avonds staat te springen op tafel als jouw lotnummer de jackpot raakt. Ik krijg al buikpijn als ik eraan denk. De schaamte. Gelukkig is dat morele dilemma hem bespaard gebleven en kan ie gewoon weer verder gaan met onkruid wieden in zijn achtertuin.
Hier thuis zijn de rode peperpitjes nu ook eindelijk aan het ontkiemen. Alleen aan de twee basilicumplantjes van de supermarkt groeien niet zoveel nieuwe blaadjes, terwijl ze toch vol in de zon staan. Ik geef het niet graag toe, maar het is een dagelijkse bron van ergernis voor me. ‘Hoe moeilijk kan het zijn?’ zou mijn baas Oscar van G. zeggen. Water en licht, that’s it. Net als met kinderen. Melk en cornflakes, de natuur doet de rest.  Maar nee, blijkbaar is er toch een geheim ingrediënt, een zeker je ne sais qoui.
Afgelopen week moest ik vaak denken aan die film Groundhog Day met Bill Murray, over een man die telkens weer dezelfde dag beleeft. Elke morgen wordt hij wakker met hetzelfde liedje van Sonny en Cher op de radio, ‘I Got You, Babe’. Mijn dag begint de afgelopen vier weken ook op dezelfde manier: ‘Papa, wanneer mag ik op de iPad?’ 

‘Mmm Mmm Mmm Mmm’ – Crash Test Dummies
Roel