Ik heb geleefd #59: René heeft al 14 jaar kanker: ‘Het leven is goed voor mij geweest’
Wat leer je in het leger? Niet opgeven. Nooit opgeven! René Legerstee (66) werkte 36 jaar bij defensie. Die militaire mentaliteit komt hem nu goed van pas. René heeft al veertien jaar prostaatkanker, maar hij dacht er geen seconde aan de handdoek in de ring te gooien. De bekende Assenaar werkte gewoon door. Niet meer bij defensie, daar nam hij in 2009 afscheid, maar als persfotograaf.
Na zijn carrière bij de krijgsmacht ging hij met een camera op pad om de kost te verdienen. Tot hij vorig jaar op zijn buik op het wegdek lag om een wielertour te fotograferen en niet meer overeind kwam. 'Het peloton was al voorbij, de bezemwagen was geweest en ik lag daar nog', vertelt hij. 'Ik heb twee wielrenners moeten vragen me rechtop te helpen.'
Toen ging er een lampje branden. Misschien gooide niet híj de handdoek in de ring, maar werd die door zijn ziekte - hij heeft levensbedreigende uitzaaiingen in het buikvlies - voor hem in de ring gegooid. Misschien was het gewoon gedaan met René Legerstee.
WK superbike
Met de camera van zijn telefoon laat René zijn woonkamer zien. Daar bij het raam staat het bed waar hij ’s middags meestal in ligt, we zien hem nu bellend in zijn luie stoel. René is kortademig, hij komt net uit het ziekenhuis. Hij was opgenomen met een longontsteking, maar om niet langer een bed voor mogelijke coronapatiënten bezet te houden, werd hij vroegtijdig ontslagen. Het gaat niet goed met hem en hij betwijfelt of hij deze dip te boven komt. 'Elke dag wordt met een drain vocht uit mijn buik gehaald en ik kan geen eten binnenhouden. Dan houdt het op een gegeven moment wel op.'
Het stemt hem droevig, want de oud-militair die steeds weer nieuwe doelen voor zichzelf stelde, stond nog iets te doen. Als een van de vaste fotografen van de TT in Assen wilde hij in april nog één keer zijn opwachting maken bij het WK Superbike. Hij zou persoonlijk afscheid nemen van zijn collega’s en hen bedanken voor zo veel mooie samenwerking. Maar vanwege corona is de wedstrijd afgelast. René zal geen brandend rubber meer ruiken op het circuit van Assen.
Verrassing
Twee jaar geleden scheurde hij voor het eerst zelf met piepende banden door bochten met namen als Madijk en Duikersloot. Zijn zoon had hem door de redactie van zijn opdrachtgever Asser Courant met een smoesje naar het circuit laten lokken. Daar wachtte een echte coureur met een echte racewagen. René fungeerde eerst als bijrijder en mocht daarna zelf plaatsnemen in de vette BMW. 'Hartstikke gaaf. Als je voelt hoe dat accelereert! Kom je met meer dan 200 op een bocht af.'
Zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen waren erbij. Hij is hun zo dankbaar dat ze tijdens zijn hele ziekteproces dicht bij hem bleven. Ach, zijn leven was mooi, verzucht de fotograaf. Als jongen ging hij naar de mts, daarna wilde hij werktuigbouw studeren aan de hts. Maar hij moest eerst in dienst en kreeg toen het aanbod te blijven. René schopte het tot eerste luitenant.
Fotografie
Fotografie was altijd al een hobby en in het leger werden zijn foto’s afgedrukt in brigadeblad De Griffioen. Steeds vaker werd hij gevraagd verslag te doen van militaire evenementen. Logisch dus dat hij ruim tien jaar geleden besloot volledig verder te gaan als fotograaf.
'Ik heb jarenlang foto’s gemaakt van discotheek Skopje in Beilen.' Alle bezoekers legde hij op stapavonden vast. Later werd hem regelmatig gevraagd nog eens een beeld op te duiken. Bijvoorbeeld bij een overlijden. 'Dan vroeg ik: in welke periode kwam hij of zij daar vaak? Wat had-ie aan? En probeerde ik een foto te vinden. Hele klus hoor, in een archief van duizenden foto’s. Maar als het lukte, kon ik er iemand enorm mee helpen.'
Laatste reis
De vraag is natuurlijk welke foto er op zijn eigen kist komt te staan. Dat is een mooi portret, al gemaakt door een collega-fotograaf uit Assen. De rouwkaart is zijn eigen ontwerp. Op de voorkant prijkt een brug die symbool staat voor alle behandelingen die hij heeft doorstaan en eindigt in een donkere lucht. Achter het wolkendek zit een witte vlek. 'Dat is de bestemming van mijn laatste reis. Ik weet niet waar ik heen ga.' De tekst op zijn kaart: 'Het leven is goed voor mij geweest, het was alleen een beetje kort.'
Nog steeds geeft René Legerstee niet op. In april zijn een dochter en kleinzoon jarig, hijzelf in mei. Die dag hoopt hij te halen, op wilskracht.
****
Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl
Dit artikel verscheen eerder in het AD.
Annemarie Haverkamp won met haar roman De achtste dag de Bronzen Uil 2019, de Vlaamse literatuurprijs voor het beste Nederlandstalige debuut van het afgelopen jaar.
