Sarah Sluimers quarantainelogboek: Doe het voor Rutte, Jezus en jezelf, blijf binnen
Misschien zijn wij thuis ontzettend autoriteitsgevoelige, godvrezende of hypochondrische mensen, maar de regels van Rutte leven we in ons huis strikter na dan nodig. Gisteren was ik, op twee wandelingetjes na, voor het eerst buiten, een rondje rijden in de auto. Ik verwachtte een stille, apocalyptische wereld te zien, maar er waren talloze mensen op de been.
Terwijl wij de raampjes op een kiertje hadden om het zweet van de voorbij suizende wielrenners zoveel mogelijk buiten te houden, zag ik hoe mensen als uit de kolonie losbrekende mieren onder afzetlinten doorkropen, het strand op. Motorrijders trokken hun scheurpijp nog eens extra open. Stelletjes peddelden glimlachend rozig door de duinen, een hand op elkaars rug.
VERTOON VAN ONGEHOORZAAMHEID
Verontwaardigd begonnen we elkaar te wijzen op zoveel vertoon van ongehoorzaamheid. Kijk, die vrouw op die fiets. Rákelings langs dat schuifelende grijze echtpaar. En kijk, die kinderen in die overvolle speeltuin. Is dat 1,5 meter van elkaar op de wip? Nee hè, dat is het niet. NIET.
Twee meisjes met korte broeken dichtbij elkaar in de berm, een open foodtruck waar een rij jongens met gespierde bovenbenen ongeduldig stond te wachten op hun bestelling. De lente barstte schaamteloos voor onze ogen open, met meer noodzaak en gretigheid dan ooit.
BLOTE-BENENPARADE
We stopten even om een ijsje te halen bij een tankstation en aten zwijgend in de auto, terwijl de blote-benenparade voor ons raam voorbijtrok.
‘De mensen beginnen te verslappen,’ zei mijn vriend zakelijk.
En dat is waar. De gewenning treedt op, de dramatische performance van afstand en hygiëne wordt minder interessant. Het weer schijnt ons oogverblindend in het gezicht en maakt ziekte en dood minder voorstelbaar.
Een nogal knappe vriend vraagt me op WhatsApp of ik ook zoveel zin heb in allerlei mensen voelen.
De waarheid is: ik leef op dit moment vooral de regels na om mezelf onder controle te houden. Als ik ook maar enigszins toegeef aan mijn verlangen om mensen te zien, een fietstocht te maken of de bloemen te plukken in een park, spring ik binnen mum van tijd vreemden in de armen.
De oplossing voor verslapping en verlangen: binnenshuis zoveel mogelijk jezelf of anderen aanraken om buiten de handjes thuis te kunnen houden.
Voor dit paasweekeinde geldt dan ook: allemaal bloot, allemaal binnen. Doe het voor Rutte, Jezus en onszelf.
