Sarah Sluimers quarantainelogboek: De coronacrisis is een verhaal zonder vervulling

De eerste akte. Het begon niet met een klap, maar sijpelde langzaam onze levens binnen. We wasten een keer extra onze handen en dachten dat het eindstation al in zich was. Een verhaal van niks, iets om over een paar jaar nog eens aan terug te denken, net zoals de jongen die het NOS-gebouw gijzelde. Project X in Haren. IJsbeer Knut.

Maar er gingen te veel mensen dood.

MENSENHUID EN SIGARETTEN

De storm zette op en sleurde ons mee. Een compleet nieuwe verantwoordelijkheid drong zich aan ons op.

We konden levens van anderen en onszelf redden door ons te onttrekken aan alles waar we zo van hielden. Mensenhuid, roes, vet, hebzucht en sigaretten.

De machinerie kwam krakend tot stilstand. In onze huizen heulden we met elkaar op afstand. Ieder had zijn eigen verhaal. Sommigen waren meer held dan anderen. Maar iedere dag was brandschoon en nieuw in deze helwitte wereld, waarin onze rol hoewel klein ook uiterst belangrijk was.

EEN AVONTUUR

We werden op de been gehouden door het plotselinge verlies van controle over de gebeurtenissen: ziekenhuizen raakten vol en iedere dag luidde de doodsklok langer en harder. We waren nódig, dus zetten we onze tanden in het nieuwe leven. En dat was een avontuur.

Onze voorbeeldigheid bracht ons hier: de tweede akte. Een smalle strook licht verschijnt aan de horizon, maar van een catharsis is nog lang geen sprake. Nu volhouden in dit inmiddels doffe, zich repeterende bestaan zal onze uiteindelijke redding betekenen. But where is the fun in that? De plot stuwt nu te weinig voort om ons alert te houden, de schrijver is in slaap gesukkeld of zit met de handen in het haar omdat hij ook niet weet hoe hij jengelende personages tevreden moet houden.

ALS EEN NACHTKAARS

We hebben nog te weinig lessen geleerd om nu al in de afsluitende akte te belanden, we zullen nog wat stevige fouten moeten maken voor we aan het einde zijn.

Dus wat wordt het? Gaan we ons verzet staken? Langzaam naar elkaar toe kruipen, meer vrienden met een groot gebaar tot onze quarantainebuddy’s verklaren, nee echt, alleen jij mag met mij zijn, verder zien we niemand.

Wanneer waste je voor het laatst driftig ieder stukje van je handen?

Er is geen catharsis. Er is geen vervulling. Dit gevaar moet als een nachtkaars uitdoven door onthouding, verveling en eenzaamheid. Deze bedreiging moet kapot door het gebrek aan een verhaal, door simpelweg met ons volle gewicht bewegingsloos aan de doodsklok te hangen tot er geen geklingel meer te horen is.

De derde akte is opgebouwd uit één simpele scène. Een vrouw in een kamer, ze wacht.