Ik heb geleefd #63: Henk (73) heeft longkanker: ‘Ik wilde niet weer ziek worden van een nieuwe chemokuur’

Toen Henk jong was, zat hij zelf in een ‘orkestje’. Het was de mooiste tijd van zijn leven, vertelt hij. 'We waren met vier jongens van veertien, vijftien jaar. Na de mis gingen we naar de jeugdsoos om muziek te luisteren. We dachten: als we daar nou zelf eens iets mee gingen doen.' De jongens kochten allen een gitaar en fietsten wekelijks voor muziekles van Gemert naar Beek en Donk. Ze bleken talentvol en al snel speelden ze op feesten en partijen. The Beatles, The Rolling Stones, Elvis Presley. Verdienden ze zo 600 gulden op een avond!

Henk was leadzanger en speelde gitaar. 'Het ging fout toen onze solo-gitarist zich doodreed op zijn brommertje. Ik was negentien en heb daarna nooit meer in een orkestje gespeeld.'

Hij ging in dienst. Kreeg kennis aan een meisje, maakte haar zwanger en moest trouwen. Ze waren wel erg jong, denkt hij achteraf. Zij negentien, hij tweeëntwintig. Vier jaar geleden verliet ze hem opeens na 47 jaar huwelijk. 'Ik begrijp nog steeds niet waarom.'

Het is klote om alleen te zijn, zegt Henk. Vooral nu hij ziek is.

De Brabander werkte de laatste jaren als vrijwilliger bij het Boerenbondsmuseum in Gemert. 'Eind 2018 voelde ik m’n eigen daar opeens moe. Iets later begon ik bloed te spugen. Toen ben ik naar de huisarts gegaan.'

Hij weet het nog precies: op 'derde' kerstdag stond de dokter voor de deur met een stagiaire. O jee, zwaar geschut, dacht Henk. Daar kon niets goeds van komen. Hij kreeg gelijk. De huisarts vertelde dat hij longkanker had. 'Dat was gruwelijk. Ik was 71 en had nog nooit een ziekenhuis van binnen gezien.'

Kwaliteit van leven

Nu ging hij een traject van chemo’s in waarvoor hij elke drie weken op en neer naar Nijmegen moest rijden. Maar hij wilde nog niet opgeven. Na een jaar sloegen de behandelingen niet meer aan en besloot Henk dat het goed was zo. 'Ik had best een goede kwaliteit van leven, kon met mijn auto nog overal naartoe en wilde niet weer ziek worden van een nieuwe chemokuur.'

Henk bleef het Boerenbondsmuseum bezoeken, maar nu alleen om koffie te drinken. En hij gaf met zijn keyboard optredens in verzorgingshuizen - zong er zelfs ouderwets bij. 'De mensen zeiden dat ik klonk als Jim Reeves.' Toen hij ziek werd, was hij gestopt met roken en kreeg een warmere stem.

'Bakskes koffie'

Maar toen kwam die verrekte corona om de hoek kijken en moest hij verplicht thuisblijven. Hij mist de 'bakskes koffie', de fietstochtjes door het dorp Gemert. Zijn buren doen boodschappen en hij gaat af en toe bij zijn dochter eten. 'Dat is fantastisch, maar alleen thuis zijn is echt niet gezellig.'

Niet dat hij slecht alleen kan zijn. Integendeel: Henk was jarenlang sluismeester en zat in zijn eentje in een hokje aan de Zuid-Willemsvaart. Maar de praatjes met de schippers maakten het werk afwisselend. Vooral vroeger, toen je langs de vaart moest lopen om handmatig de sluisdeuren te openen. Later hoefde je alleen vanuit het hokje op een knop te drukken en via de marifoon informatie uit te wisselen, dat was aanmerkelijk minder leuk. Onlangs is Henk in een hospice in de buurt wezen kijken. 'De ontvangst was goed, ik kreeg een rondleiding. Het is daar gezelliger dan thuis, want er zijn ook andere mensen. Het hospice staat in de bossen. Ik ben wel een natuurmens.'

Na zijn scheiding had Henk kortstondig een vriendin en daarna een paar dates, maar op een vrouw zit hij in zijn laatste levensfase niet te wachten. Te ingewikkeld. Twee van zijn drie dochters ziet hij niet meer en daar heeft hij het al moeilijk zat mee.

Muziek is nog altijd zijn trouwste gezelschap. Zodra hij ’s ochtends opstaat, zet hij de radio aan. Hij luistert naar Nederlandstalige zenders of naar oldies uit de jaren 60 en 70. 'Ik zal binnenkort eens beginnen met het uitzoeken van de muziek voor mijn begrafenis', kondigt hij aan. 'I won’t forget you van Jim Reeves moeten ze zeker draaien, dat nummer heb ik zelf vaak gespeeld. En dan van die foto’s erbij van jong naar oud, leuk.'

Als rechtgeaarde katholiek gelooft hij heilig in het leven na de dood. Hij hoopt in de hemel minder pijn en ellende tegen te komen dan in het aardse bestaan.

*** 

Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl
Dit artikel verscheen eerder in het AD. 
Annemarie Haverkamp won met haar roman De achtste dag de Bronzen Uil 2019, de Vlaamse literatuurprijs voor het beste Nederlandstalige debuut van het afgelopen jaar.