Voorpublicatie uit 'Najib, de biografie' (door Marcel Langedijk)

* 

Redouan Amhali stuurt de zwarte Porsche Panamera van zijn grote broer Najib soeverein de A2 naar Rotterdam op. Hij houdt van rijden, de jongste van de vier Amhali-broers. In deze wagen, maar ook in zijn eigen auto, een Peugeootje. Rijden is voor veel mensen de ultieme vrijheid, helemaal voor iemand die jarenlang in de bak heeft gezeten.
Het is iets voor drieën ’s middags. De eerste files kondigen zich al aan op de boordcomputer van de luxewagen, die vaagjes naar nicotine ruikt. Michael Bublé croont zachtjes op Sublime FM, de broers zwijgen. Ze rijden al maandenlang drie, vier keer per week het land door; de tijd van koetjes en kalfjes is lang vervlogen.
Een waterig zonnetje probeert lamlendig nog iets van deze gure herfstdag te maken terwijl Najib de bijrijdersstoel achterover laat zoemen. Hij zegt dat we moeten roepen als we hem nodig hebben, maar is een paar minuten na die woorden al verzonken in een diepe slaap waaruit hij pas in de Maasstad zal ontwaken.
Redouan glimlacht af en toe meelevend in de achteruitkijkspiegel als Najib bovengemiddeld hard snurkt, de Porsche ondertussen soepel door de ene na de andere file laverend. Najib zal er later over zeggen dat hij nog nooit zo relaxed in de auto heeft gezeten als tijdens deze comebacktournee. Hij sliep weleens onderweg, in de acht jaar dat drank en cocaïne hem in hun greep hielden, maar dat was de nerveuze slaap van een opgefokte verslaafde. De slaap waarin hij tevergeefs probeerde bij te komen van het snuiven en zuipen van de nacht ervoor.
Die tijd is geweest. Nu is hij op weg naar de eerste van vijf shows in het Nieuwe Luxor Theater, pal naast de Erasmusbrug. Als we de stad binnenrijden ontwaakt Najib, omdat hij gebeld wordt door manager Frank. Iets over de vrijkaarten van vanavond. Najib raffelt het gesprek af, grabbelt groggy in de middenconsole, vindt zijn pakje Marlboro, steekt een sigaret op en doet zijn raam iets naar beneden. Na vier, vijf halen gooit hij de peuk naar buiten en filmt met zijn telefoon de Erasmusbrug voor een post op zijn Instagramaccount. Hij zucht diep, zwijgt, zit de laatste paar minuten nog even in zijn eigen hoofd.

Kleedkamer 103 in het Nieuwe Luxor is voor Najib, die ernaast voor Redouan, die de spullen van zijn broer begint uit te pakken en op te hangen. Voor de make-upspiegel ligt een handgeschreven briefje met wat chocolaatjes om Najib welkom te heten, er staat een rode chaise longue van twijfelachtige kwaliteit, een paar plastic stoelen, er is een douche, een toilet. Sfeervol is anders. Het idee van kleedkamers vol drank, drugs, groupies en blauwe m&m’s stamt uit de rock-’n-roll, niet uit de toch wat gezapiger theaterwereld. Het lijkt Najib niet te storen. Hij vindt het prima zo, hij heeft zijn portie drank, drugs en rock-’n-roll wel gehad.
Hij wil even alleen zijn, zegt hij. Redouan grijpt het moment aan om eten te halen. Normaal eten ze mee met wat het theater hun voorschotelt, maar Redouan is dat vergeten door te geven en dus moet er iets buiten de deur worden gehaald. ‘Die Italiaan is goed, hiertegenover,’ weet Najib. Hij wil de pasta met kip en pesto.
Happy Italy heet die Italiaan, een bomvolle eetschuur met afhaalmogelijkheden. Na wat twijfelen neemt Redouan ook de kip pesto. Het kassabonnetje steekt hij in zijn portemonnee, nadat hij het minutieus heeft opgevouwen. ‘Die bewaar ik allemaal voor mijn andere broer, Jamal,’ legt hij uit. ‘Alles wat met eten en drinken te maken heeft. Voor de belastingen.’

In de vrijwel lege artiestenfoyer van het Nieuwe Luxor zitten Laurens en Erik op houten stoelen aan een grote ronde tafel met in het midden een droevig vaasje bloemen, een poging tot gezelligheid. Laurens en Erik zijn de jongens van het geluid. Laurens is deze tournee voor het eerst met Najib mee, Erik is al tien jaar lang de vaste man. Ze hebben een klik, Najib en hij, vertelt Erik, en dat is belangrijk als je dit werk doet. Het is een van de redenen dat hij nog steeds voor hem werkt, al heeft hij sinds de op het laatste moment volledig afgezegde theatertour van 2016 wel wat meer ijzers in het vuur.
‘Er stonden meer dan honderd shows gepland,’ legt hij uit, ‘en ineens had ik niks meer, een groot gapend gat in mijn agenda. En omdat andere artiesten weten dat ik veel met Najib werk, stoppen ze met bellen. Want Erik is bezet, weet je wel. Daar ben ik inmiddels dus wel wat voorzichtiger in geworden.’
En toch zit hij er. Show na show. Jaar na jaar. Omdat Najib nu eenmaal ‘zo’n goede gast’ is, iemand voor wie je net een stapje extra zet.
Erik en Laurens eten iets stoofpotachtigs uit vrolijke schaaltjes die door een joviale mevrouw met een vet Rotterdams accent worden voorgeschoteld. Redouan kijkt intussen mismoedig naar zijn enorme bak Happy Italy-pasta, prikt erin, lusteloos. Najib, die na wat zoeken de weg van de kleedkamer naar de artiestenfoyer heeft gevonden, kijkt ook wat ongelovig naar de kleverige substantie voor hem. Hij neemt een paar happen, kijkt naar Redouan, schuift de doos dan terzijde. ‘Het was denk ik toch een andere Italiaan.’
Halfzeven is het. Nog een uur voor de zaaldeuren opengaan. Tijd voor de soundcheck, vinden Erik en Laurens.
Links op het podium staat een kleine versie van de Grote Beer, de flat waarin Najib opgroeide, een belangrijk onderdeel van deze show. Rechts staat een lantaarnpaal en ligt een berg rommel, Najibs ‘drumstel’ voor vanavond. De cabaretier loopt het podium op, een microfoontje is al aan zijn hoofd bevestigd. Hij rapt, zingt, maakt vreemde geluiden. Vijf, zes minuten lang. ‘Je hebt het wel, hè?’ zegt hij tegen de twee voor hem onzichtbare mannen ergens hoog boven in de zaal, achter de mengtafel. Dan volgt een drumsessie van een halfuur, opgedikt met beats uit de samplemachine. Hij leeft zich uit. ‘Eigenlijk is Najib nu op zijn best,’ vertelt Erik, ‘lekker in een flow. Tijdens de show is hij geconcentreerder, valt hij toch meer terug op de dingen die hij vaker doet. Maar het is sowieso elke keer anders. Godzijdank. Anders is het lang, hoor, meer dan honderd dezelfde shows.’

Een paar minuten voordat de grote zaal van het Nieuwe Luxor opengaat, zijn Erik, Laurens en Najib tevreden. De zaalmuziek gaat aan, iets van Bob Marley. Najib gaat naar kleedkamer 103, omkleden, water drinken, chillen, mentaal voorbereiden. Redouan hangt de outfits klaar achter de nepflat op het podium, voor de paar verkleedpartijtjes die Najib straks moet doen; het petje, jasje en Louis Vuitton-tasje van straatschoffie Mo en de scootmobiel en outfit van meneer Lonny, de dementerende Indonesische buurman. Plus vier flesjes water die Najib tijdens de show drinkt.
Niet veel later gaan de deuren van de indrukwekkende zaal open. Het uitgelaten geroezemoes van vijftienhonderd mensen met zin in een avondje lachen. Rond acht uur is de zaal vol. Najib – strakke zwarte polo, blauwe jeans, witte sneakers – verschijnt in de coulissen. Hij speelt wat met zijn stem, springt een paar keer op en neer, maakt wat boksbewegingen.
Wat gaat er door iemand heen die binnen nu en een minuut dat podium op moet? Die vijftienhonderd betalende gasten dik twee uur lang geboeid moet houden? Nerveus is hij niet, dat zit niet echt in hem, zegt hij. Geen klamme handen. Gezonde spanning, dat wel. Niet omdat hij twijfelt aan zijn kunnen – hij wéét dat hij dit kan – maar meer van enthousiasme. Kijken of hij ook vandaag die zaal aan zijn voeten kan krijgen. Of hij het dit keer nóg beter kan doen dan de vorige.
Dan blaft George Bakers ‘Una Paloma Blanca’ de zaal in. Het publiek juicht, gaat staan, begint te klappen. Alsof ze dit elke avond doen, weten dat het zo hoort. Het is direct feest en dat feest wordt nog groter als Najib op het ritme van de muziek de coulissen uit loopt, klappend in zijn handen, net als zijn publiek. Hij zweept ze op, roept ‘Rotterdam!’ en ‘Goedenavond!’ Ze schreeuwen, ze juichen. Najib juicht terug, breed lachend. Hier staat een man die er zin in heeft.

Lees hier meer over Najib, de biografie.