Ik heb geleefd #69: Suzanne belde haar compagnon na diagnose: ‘Ik ga dood, wil jij alsjeblieft doorgaan?’
'Het is een wonder dat je tijdens die uitzending niks aan me zag', vertelt Suzanne Kemps (47). 'Ik kon nauwelijks op mijn benen staan.' Het gaat over haar optreden in het tv-programma Dragon’s Den begin mei. Samen met haar compagnon Clary Scheres lukte het haar 150.000 euro binnen te slepen als investering voor haar bedrijf ProudBreast.
Terwijl Suzanne voor de camera een glas champagne dronk op de overwinning - topondernemer Shawn Harris ging met haar in zee - verging ze van de pijn. Ze was toen al een paar keer in het ziekenhuis geweest voor onderzoek. Een paar weken later (de tv-opnames waren in november 2019 gemaakt) hoorde ze dat haar hele rug vol tumoren zat. De borstkanker die haar vijf jaar eerder trof, bleek te zijn uitgezaaid naar haar botten. Dit keer was ze niet meer te genezen.
Afhaken op het hoogtepunt
Woorden als ‘zuur’ of ‘oneerlijk’ zal je Suzanne niet horen uitspreken. Wel is ze verdrietig dat ze moet afhaken op het hoogtepunt. 'Na de diagnose heb ik meteen mijn compagnon gebeld. "Ik ga dood, maar wil jij alsjeblieft doorgaan met ProudBreast?"'
Het idee voor borstprotheses ontstond toen Suzanne zelf borstkanker had. Een van haar borsten was verwijderd en ze was moe van het ‘gehannes’ met de bestaande medische protheses. Terwijl we in haar rustige achtertuin in Deventer zitten, doet ze voor hoe je die zware dingen met moeite achter een bh schoof. Je had er ook dure, aangepaste lingerie voor nodig. 'Dat moet toch anders kunnen, dacht ik. En ik ben dingen gaan uitproberen.'
Borstprothese
Zo ontstond de Qups, een lichtgewicht vulling die Suzanne geen verlengstuk voor het lichaam noemt, maar een bh-accessoire. Want weet je, zegt ze, de meeste vrouwen die een borstamputatie hebben ondergaan, accepteren op zeker moment hun nieuwe lichaam. Net zoals een moedervlek of een litteken onderdeel wordt van je lijf. Veel vrouwen dragen thuis geen borstprothese, weet ze.
'Ik zeg niet dat het niets is, zo’n amputatie, maar je hebt op zo’n moment meer aan je hoofd. Ik was primair bezig met overleven. Pas als je op een dag, na de chemo’s, weer gezond bent, wordt belangrijk hoe je eruit ziet.'
Suzanne aait een van de langharige kittens die luid mauwend op haar schoot is gesprongen. Toen ze een paar maanden geleden doodziek op bed lag, besliste ze samen met haar man en dochters (14 en 16) dat er katten in huis zouden komen. Voor de gezelligheid en de afleiding. 'Een gouden greep', vertelt ze terwijl ze haar vingers door de donkere vacht laat gaan.
Zware tijd
Het mag heel wat lijken dat ze hier nu zo ontspannen op een tuinstoel zit, ze heeft moeizame weken achter de rug. Maar ook in die zware tijd - Suzanne dacht dat haar einde was gekomen - probeerde ze er iets van te maken. Ze vond het belangrijk dat haar gezin straks goed zou worden opgevangen en nodigde de vriendinnen van haar dochters gewoon uit in haar slaapkamer. 'Een van die meiden vertelde dat ze een konijn had gekregen. Ik zei dat ik hem wel wilde zien. Ging op een avond om tien uur de deurbel. Even later lagen er drie pubers en een konijn bij me op bed. Dan voel ik me wel vereerd hoor.'
Ze lacht. Het volgende moment, als ze vertelt over haar dochter die net een vriendje heeft, veegt ze een traan weg. 'Het is gek', zegt ze. Suzanne zoekt naar woorden. 'Eerst leef je gewoon, dan lig je opeens heel ziek op bed en beleef je alles heel intens… En nu sinds de hormoontherapie is aangeslagen, gaan die twee stemmingen een beetje door elkaar lopen. Dat vraagt veel mentale veerkracht. Het is als koorddansen.'
Waardevolle tijd
Binnen is een van haar dochters achter de piano gekropen. De muziek waait in flarden door de achtertuin. Lijden is ook iets wat je mag omarmen, mijmert Suzanne. 'Als ik eerlijk ben, denk ik niet dat mijn meiden hier uiteindelijk slechter van worden. Je moet als mens dingen doorstaan om te kunnen groeien. Niets zo erg als een leven waarin je niets hebt meegemaakt.'
Zelf mag ze in haar handjes knijpen, vindt ze. Haar tijd is beperkt, maar zo waardevol. Haar directeursrol bij ProudBreast heeft ze overgedragen aan haar compagnon. Het moment is goed: er gaan nu 750 items per maand over de toonbank en dat aantal stijgt rap. 'Als een soort pensionado blijf ik als adviseur betrokken, dat is fijn.'
Haar blauwe ogen staan helder als Suzanne Kemps de duur van een mensenleven vergelijkt met een ijscoupe. Het gaat er niet om of je drie bolletjes krijgt of slechts één, als je er maar intens van geniet.
***
Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl
Dit artikel verscheen eerder in het AD.
Annemarie Haverkamp won met haar roman De achtste dag de Bronzen Uil 2019, de Vlaamse literatuurprijs voor het beste Nederlandstalige debuut van het afgelopen jaar.
