Het einde van een tijdperk: Cor de Jong over 'Pop en literatuur'
Hoe pakte je het schrijven van de blogs aan? Hoe kwam je op je onderwerpen?
Tijdens mijn studie schreef ik al over popmuziek en literatuur. Ik studeerde af op songteksten en die hebben altijd mijn interesse gehouden. Ik vond het interessant om teksten te verzamelen waarin verwezen wordt naar literatuur. Dus ik had al een lijstje en dat heb ik in de loop der tijd steeds verder uitgebreid. Grasduinen op internet hielp me om meer voorbeelden te vinden en daarnaast kreeg ik soms tips van lezers.
Ik vind het eigenlijk altijd interessant als twee teksten een relatie met elkaar aangaan, omdat er dan altijd iets gebeurt met beide teksten. Citeren is nooit vrijblijvend. Je neemt, of je het wilt of niet, altijd een context mee en als je niet oppast gooi je zelfs een hele boekenkast omver. Dat zie je bijvoorbeeld terug in ‘I am the Walrus’ van The Beatles, waarvoor John Lennon – tenminste, dat beweerde hij – voor de grap een onzinnige, malle tekst schreef, maar ook in het wilde weg verwijzingen opnam. Dan krijg je dus mensen die van literair spoorzoeken houden en allerlei verbanden gaan leggen. En soms levert dat verrassende inzichten op. Zo verwijst Lennon in zijn onzintekst, bedoeld of onbedoeld, naar een personage uit Alice in Wonderland, Humpty Dumpty, die gespecialiseerd is in onzinwoorden en hun betekenissen.
In welk genre zijn de meeste tekstschrijvers actief met interesse voor de literatuur?
Dat vind ik moeilijk te zeggen. Wat ik juist leuk vond is dat het in uiteenlopende genres gebeurt. Katy Perry die Jack Kerouac citeert, bijvoorbeeld. Die zag ik niet aankomen. En omgekeerd dacht ik dat bij een band als The Doors de verwijzingen voor het oprapen zouden liggen, maar dat was nog best zoeken geblazen. Ik had voor mezelf wel de eis gesteld dat er een overtuigende, voor ieder zichtbare link moest zijn tussen het nummer en het boek, gedicht of toneelstuk.
Wat is je favoriete blog geworden? Welke connectie vond je zelf het verrassendst?
Ik werd echt verrast door de tekst van ‘Sigh No More’ van Mumford and Sons. Vaak blijven verwijzingen toch bij name dropping of het aanhalen van een overbekend zinnetje. Of iemand zet een gedicht op muziek, met hooguit een paar kleine aanpassingen in de tekst. Dan vraag ik me natuurlijk wel af waarom er woorden aangepast zijn en wat dat met een tekst doet.
Maar hier ging de songtekst echt een dialoog aan met Much Ado About Nothing. Bij deze tekst had ik het gevoel dat Marcus Mumford hem zelf ook geschreven heeft met de Complete Works van Shakespeare binnen handbereik. Hij gebruikt verschillende, conflicterende passages uit het toneelstuk om er vervolgens een eigen draai aan geven. Toen ik dat een beetje ging uitpluizen dacht ik echt: I see what you did there.
Na 'Pop en literatuur' komt natuurlijk Het Zwarte Gat! Wat ga je nu doen?
Ik ben inmiddels begonnen aan een reeks met de titel ‘Inspired By…’ op The Daily Indie. Het eerste deel is vorige maand verschenen. Iedere maand bespreek ik een schrijver of dichter die een inspiratiebron is geweest voor één specifieke artiest in het ‘Indie’-genre. Daarnaast is het de bedoeling om eens in de drie maanden een langer stuk te maken voor het weblog karakters.nu over een schrijver of dichter die voor meerdere artiesten van belang geweest is. En ik ben ook weer begonnen aan een nieuwe roman. Voorlopig verveel ik me dus nog niet!
