Wodka

Er stopte een wielrenner op de stoep. Hij hijgde uit, begon te praten en een uur later liet hij zijn huis in de Amsterdamse Pijp zien. De man dacht en sprak snel maar stelde weinig vragen. Zijn voorouders waren Chinezen, hij groeide op in Amsterdam, kwam vroeg in de krakersscene terecht en werd uiteindelijk architect. Ik dacht dat ik met een individu te maken had maar hij zei: ‘Het was een verademing om ergens bij te horen, de krakers in mijn geval, maar als dat bij het studentencorps was geweest had dat hetzelfde gevoel gegeven, al kun je zulke dingen nooit in een krakerscafé zeggen.’

Hij kleedde zich niet om, dat leek verspilling van de tijd. Staand in zijn zwarte wielrentenue stond hij als een scheidsrechter met zijn handen te zwaaien. ‘Ik ga niet oud worden. Dat is genetisch, alle mannen in mijn familie gingen vroeg. Toen ik dat wist besloot ik gelukkig te zijn.’ Daar leek hij voor zover ik kon zien in geslaagd, al leek hij zich wel te ergeren aan het ingeslapen activisme van wat oudere krakers, zijn vuur was nog levend.

Om het vuur nog meer op te stoken of iets te vieren toverde hij een fles wodka tevoorschijn. Ik kende alleen goedkope wodka. Voor het eerst begreep ik de sensatie van goede wodka. Zacht van smaak en niet als parfum. Als tiener raakte deze man erg in de ban van jenever appelsap. Die combinatie doopte hij tot ‘pipi-dynamite’. We dronken die avond eerst bio-appelsap met wodka en gingen toen puur verder. 

Al kijkend naar de fles zei hij: ‘Eerder had ik een goed invoerlijn, via een Oekraïense houthandelaar tussen de bielzen werden altijd wat wodka flessen gestoken, maar die aanvoer is opgedroogd door de corona.’ Ook een andere leverancier stopte. ‘Ik ging me laten steriliseren, kwam die wodka-vriend op straat tegen en hij wilde ook wel gesteriliseerd worden. We gingen samen naar de dokter maar dat wist zijn vrouw niet, en dat was mijn schuld, zei ze. Sindsdien moet ik zelf m’n wodka kopen.’  

Vroeg of laat komt de politiek ter sprake, misschien is alles wel politiek. Maar drank en politiek activisme gaan doorgaans slecht samen. Het werd tijd om te gaan.
Dat ik meer had gedronken dan ik wilde merkte ik toen ik de volgende ochtend op straat liep, als laatste toerist van Amsterdam. Ik liep langs Café De Jaren en het De L’Europe Hotel naar het Rokin en alleen mijn rolkoffer galmde tussen de lege straten. Ik nam de tram en richting het station glijdend doemden er op straat gelukkig mensen op. De wereld was nog niet vergaan door een neutronenbom. In het stationshal kwam de dag gehaast op gang en rook het naar menselijke uitwerpselen. Een jongen kuste zijn vriendin voor het station gedag en trok daarna zijn slippers uit om blootvoets zijn tocht alleen voort te zetten.