Coupé

‘Kom je naar het begin van het eind van de wereld kijken?’ vroeg een vriend. Het klonk verleidelijk. Al wist ik eigenlijk niet meteen waar hij op doelde. Er speelt wel meer. Hij voorzag dat Trump de uitslag niet zou kunnen verdragen: ‘Bereid je maar op het ergste voor.’

Dat leek me altijd bijzonder onverstandig en ik zei: ‘Dat doe jij toch ook niet. Zit jij met wekflessen en gepekeld vlees in een kelder te wachten?’ Van een man die de koude oorlog had mee gemaakt én overleefd, had ik een langere spanningsboog verwacht.

Of was dit anders? Waar houdt wakkere betrokkenheid op en begint ramptoerisme? Ik wist het niet. Ik sloeg het aanbod af om met kaas en wijn naar een televisie te kijken hoe het elders begon te smeulen.

Op de verkiezingsavond zat ik in een trein. In de coupé stuurden twee meisjes selfies naar ene Ricardo, een ouder echtpaar sprak hun zorgen uit over de kerst, een jongen zonder mondkapje sliep met zijn hoofd tegen het raam en de conducteur deed alsof hij het niet zag. Buiten was het donker en de trein schudde. De andere kant en het einde van de wereld leek niet meer te bestaan. Er was alleen nog deze coupé. Met tegenzin stapte ik uit, het koude perron op, de wereld in.