Rust, Reinheid, Regelmaat, Ritalin

 

Overal waar ik loop, sleep ik dezer dagen een trekker en een stoffer en blik met mij mee. Er moet orde heersen in dit tiny house. Rust. Reinheid. Regelmaat. Als je vierentwintig uur per dag met z’n drieën op zestig vierkante meter verblijft, is het zaak zelfs elk rolletje plakband meteen op de goede plek terug te leggen.

‘Waar is hier dan de plek voor de plakband, mama?’

‘In elk geval niet op de vloer, liefje.’

Het is week vier. De juf van de tienjarige begroet alle kinderen uit haar klas weer rustig naam voor naam, en op zolder herken ik de lijzige stem van die piepjonge filosofieleraar.  ‘Ik vind het ontzettend knap dat jullie het wéér op hebben kunnen brengen hier op tijd te zitten!’ Hij spreekt tot overwegend  zwarte schermpjes.

‘Hup! Niet in bed!’ zeg ik tegen de vijftienjarige. ‘Dat is géén goede leerhouding.’

De taak van een ouder in tijden van lockdown is die van allround vliegende keep. De kinderen in goede banen leiden. Opletten of ze niet wegzakken op hun kamers. Of ze de ramen wel op een kiertje zetten. De gordijnen dan tenminste open hebben geschoven.  Ervoor zorgen dat er een soepje is voor tussen de middag. Vers fruit in de fruitmand. Aan blijven dringen dat ze óók naar buiten moeten om beweging te krijgen. Daglicht. Vitamine D.

‘We gaan nú naar buiten!’ roep ik om het uur.

Steeds als ik er net even uit moet om boodschappen te doen, of het vuilnis weg te brengen, zijn de meisjes weer nét even heel geconcentreerd bezig. En steeds als ik net weer aan het werk wil gaan, komt er wel eentje mijn kamer in en laat zich met een zucht op mijn bed vallen. Is er een rekenmachine die onvindbaar is vlak voor de toets natuurkunde begint. Een toets Duits die absoluut niet geopend kan worden, terwijl de tijd tikt. De docent Duits die botweg weigert te antwoorden.

‘Mama, wanneer was het beleg van Breda?’ roept de tienjarige uit de kamer naast mij.

‘Momentje!’ Een Wikipediapagina later: ‘In de tachtigjarige oorlog!’

‘Mama, hebben wij ook een spuitzak?’

‘Jij moest toch iets weten over het beleg van Breda?’

‘Ik wil tóch eerst tompoezen gaan maken.’

‘Kan het wat záchter!’ brult de vijftienjarige van boven. ‘Ik heb hier een toets!’

Ik steek een wierookstokje aan waar ‘spiritual healing’ opstaat, om de gebakken ei lucht van de lunch even helemaal weg te branden. Spiritual healing lijkt me sowieso goed.

Het is voor een ouder gewoon zaak je hier volledig aan over te geven. Zelf niet te veel werk te willen verrichten. Overzicht te blijven houden. De moed niet te verliezen. Ik ben deze week zelf ook maar aan de Ritalin gegaan. Dat is pas heerlijk spul. Een vriendin van mij bracht een strip Ritalinpillen mee van haar zoon, voor mijn vijftienjarige. Om een keer uit te proberen.

‘Het is in feite net een paracetamolletje,’ zei ze. ‘Het kan echt geen kwaad hoor.’

Ik heb wel ergens op internet gelezen dat het als speed werkt voor degenen die geen AD(H)D hebben. Ik word er dus vooral heel kalm van.

Mijn vijftienjarige vertelt hoe ze zich – onder invloed van Ritalin - voor het eerst van haar leven toch zeker een uur lang op één ding heeft kunnen focussen.  Ze heeft haar verslag - over de noodzaak van het leren omgaan met je emoties notabene - in één keer opgeschreven. Zonder op haar telefoon te kijken. Zonder dat er zich in haar hoofd op vijf sporen tegelijk nog vijf andere verhalen afspeelden. ‘Mama, ik wil niet dat dit spul óóit uitgewerkt raakt!’ zegt ze gelukzalig. ‘Het is eindelijk helemaal stil.’

 

*

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts' roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.