De sneeuw maakt alles licht

Op de dinsdag dat mijn tienjarige weer naar school mocht, stonden we om kwart over zes al op. We kleedden ons dik aan. Drie kwartier later vertrokken we. Lopend. Ik met een volle vuilniszak in mijn hand. Zij met haar schoolrugzak weer om. Ons katertje stoof mee, en sprong met hoog opgetrokken pootjes om ons heen. De helft van zijn vacht zo wit dat hij vrijwel wegviel in het landschap.

Hij leek de sneeuw deze ochtend net te accepteren. Twee volle dagen had hij stikchagrijnig op de vensterbank naar mij liggen loeren. Van mij, naar buiten, naar mij, naar buiten. Alsof ik dat koude kleed overal, werkelijk óveral waar hij zijn pootje neer wilde zetten, had neergelegd.

We hadden nog een uur wandelen voor de boeg. We wezen hem zijn pootjesspoor. Terug naar huis jij.

Het was nog donker toen we samen het park doorkruisten – handschoen in handschoen – maar de sneeuw gaf licht. Ik weet ook niet wat die sneeuw allemaal precies voor een mens verlicht. In elk geval meer dan voor een kat.

Wij waren de enige mensen buiten. De avondklok was ook nog maar een paar uur afgelopen.

‘Voel je het kraken onder je voeten?’ vroeg ik.

Mijn tienjarige zei dat ze het bij elke stap voelde kriebelen onder haar voetzolen. We probeerden alleen op plekken te lopen waar nog niemand geweest was. Achter ons liep het dubbele spoor van onze voetstappen.

Ik dacht aan de voetstappen van mijn opa die ik, vlak na zijn dood, in de sneeuw had zien staan. Dertig jaar geleden. Waarschijnlijk precies op deze datum. Ik herinner me zijn voetafdrukken nu omdat ik er toen een stukje over schreef. Iets over seizoenen en voetstappen die onherroepelijk zouden smelten. Zijn laatste zichtbare spoor liep van zijn oude Mercedes naar zijn huis.

Ik denk nu ook meteen aan de beroemde laatste politiefoto van de schrijver Robert Walser. In de jaren vijftig. Voetafdrukken in de sneeuw die leidden naar de dode wandelaar.

Mijn tienjarige hield al lopend de stappen bij op haar Fitbit. Nog voor de school begon, zou ze haar dagelijkse hoeveelheid stappen hebben gehaald. Ik zag haar rode wangen. De muts met de pluim. De twinkelende ogen. Haar lach. We liepen de dijk over, de brug op, in de verte kleurde de lucht al paars/roze/oranje/geel.

‘Mooi, hè mama?’

Ik dacht aan de geluksmomenten die mijn cursisten de komende week moesten beschrijven. Beschrijf een moment waarop je gelukkig was, zónder het geluk letterlijk te benoemen, zorg ervoor dat de lezer het voélt. Ik had deze opdracht gegeven omdat de teksten die ze de laatste tijd schreven steeds somberder en uitzichtlozer werden.

’s Middags na school kwam M met zijn drie kinderen sleeën. We zijn ons in deze dagen vanzelf een beetje als één coronagezin gaan beschouwen. We dronken chocomelk aan mijn tafel. En daarna liepen we in de richting van het park met de heuveltjes. M en ik trokken drie sleeën achter ons aan. Onze schaduwen dansten voorop. Onze tien- en twaalfjarige liepen een eindje achter ons zusterlijk te kletsen. Onze veertien- en vijftienjarige slenterden achteraan in de karavaan, en voerden diepe gesprekken. Onze negenjarige rende heen en weer tussen iedereen, en gooide een sneeuwbal recht in mijn mond. De sporen die we trokken liepen dwars door elkaar heen.

M. en ik gleden samen op een slee een flauwe heuvel af. Ik leunde achterover in zijn armen. Ik deed mijn ogen dicht. De zon scheen in mijn gezicht. Sneeuw maakt van alles even één geheel, dacht ik. Daarna werd ik ingepeperd.

‘Jullie zijn net kinderen!’ zeiden onze kinderen.

*

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts' roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.