Gesundheit und Soziales

Hij dacht: de mens is niet gemaakt voor grote momenten, maar voor een heleboel kleintjes.

Op grote momenten ervoer je niets anders dan een dwingend gevoel dat je iets buitengewoons moest ervaren. Daarom dronk men dan maar sterke drank.

Zijn telefoon ging. Hij hoopte dat het ding van het aanrecht trilde en in duizend stukjes te pletter sloeg tegen de stenen keukenvloer. Hij haalde diep adem en liet zich onder water zakken. Als je iemand in gedachten ombrengt, ben je dan een moordenaar?

Natuurlijk niet.

Hij had iets verzonnen, opdat het geen waarheid werd. Heel simpel. Vorbeugen ist besser als heilen. Exact om vijf voor twaalf had hij dit bericht naar de harde kern van de vrijwilligers gestuurd:

Wat we vreesden is gebeurd. Syrische jongen (24) gestorven door koorts, kou, hartfalen. Zit nu in de ambulance. Ben er kapot van.

Vier maanden geleden was hij naar het terrein van het Landesamt für Gesundheit und Soziales gefietst en had zich gemeld bij het burgerinitiatief dat hulp bood daar waar de overheid het af liet weten. De eerste dagen verbijsterden de eindeloze rijen vluchtelingen, het gebrek aan water en eten, en de schamele medische voorzieningen hem, maar na twee weken maakte de verbijstering plaats voor woede. En met ieder uur dat hij ter plaatse was, groeide die woede.

Gesundheit und Soziales hadden aanvankelijk een bittere nasmaak, nu kon hij ze niet meer uitspreken zonder over zijn nek te gaan.

Hij kwam overeind, hapte naar adem. Ze belden hem nog steeds. Hij haalde zijn handen over zijn gezicht, greep naar zijn glas, dronk het in een teug leeg en kokhalsde. Politici, dacht hij, deden niets anders dan dingen verzinnen om aandacht te generen. Het water werd koud. Hij moest de tegels eens schoonmaken, nog beter zou het zijn om de complete badkamer weer eens grondig te poetsen.
Hij sloeg zijn armen om zijn knieën. Er was hem geen keus gelaten. De telefoon zweeg.

Om half zes ’s ochtends droogde hij zich af en kamde zijn haren. Hij sloeg zijn handdoek om zijn middel. Zijn handen waren rood, zijn lippen paarsig. Hij vergat het bad leeg te laten lopen.

Hij zette zich met Jack achter zijn bureau en opende zijn laptop. Helfer meldet Tot von Flüchtling. De woorden beukten hem in het gezicht. De politie had het bericht nog niet bevestigd.

Karolien Berkvens (1986) studeerde Theaterwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam, en schreef enkele toneelstukken. In september 2015 verscheen haar debuutroman Karolien woont en werkt in Berlijn.