Promis und Stars

Zijn moeder zei: wat ga je dan doen?

Hij zei: ik ga beroemd worden.

Zijn vader zei: die is zo weer terug.

Ze hadden zwijgend taart gegeten en daarna was hij naar zijn kamer gegaan om zijn spullen in te pakken. In huis was het stil. Op straat ook. Hij haatte die stilte. Hij haatte hoe alles maar gewoon voorbijging; de dagen stonden op repeat.

Hij nam de eerste trein, het was nog donker. Zijn vader bleef in bed. Zijn moeder bracht hem naar het station. Ze bewoog voortdurend haar kaak heen en weer, het deed hem denken aan het herkauwen van de koeien.

Zijn moeder zei: de mensen zijn daar anders.

Hij zei niets.

Zijn moeder zei: ze hebben een Berliner Schnauze. Weet je wat dat is?

Hij zei: een grote bek.

Hij haalde zijn koffer en rugzak uit de achterbak. Zijn moeder draaide het autoraampje naar beneden. Haar gezicht was bleek. Ze was een oude vrouw. Het was een wonder dat hij geboren was.

Zijn moeder zei: ik denk dat het gaat regenen vandaag.

Hij boog zich voorover en gaf haar een zoen op haar wang.

In de trein at hij twee boterhammen en een appel. Hij was niet nerveus. Hij verlangde naar een leven met rode lopers, flitsende camera’s, uitzinnige fans. Hij stelde zich voor hoe zijn ouders op een dag de televisie aandeden en zijn gezicht zouden zien. Promis und Stars, prominente en beroemde mensen, daar wilde hij bij horen. Hij had al eens geoefend met het zetten van zijn handtekening. Gisteren was een van de belangrijkste filmfestivals ter wereld begonnen: de Berlinale. Alles klopte. Hij hoefde straks alleen maar een acteur of regisseur aan te spreken. Het zou hem lukken, zijn leven zou bestaan uit lawaai.

Hij stapte uit. Het voelde alsof hij al een beetje in een film zat. De mensen om hem heen liepen nu eens vertraagd, dan weer versneld langs hem. Hij keek naar hun gezichten, glimlachte en knikte ze toe.

In de stationshal bleef hij staan voor de grote glazen wand. Hij stak zijn borst vooruit. Even onderdrukte hij de neiging zijn armen te spreiden, maar deed het toen toch. In zijn hoofd klonk applaus. Berlijn lag aan zijn voeten. Hij maakte een buiging. Het regende niet.