Nooit dezelfde rivier

Een wat heet voorlijk meisje uit de straat zei langs haar neus weg dat ze niks aanhad onder haar leren jas. Toen keek hij wel naar beneden, maar daar waren alleen maar stenen.

Nu moeten we onze ergernissen gewoon even wat vaker naar elkaar terugkoppelen. Dat zei hij echt, zij hebben het ook gehoord.

Ik zou met geen mogelijkheid kunnen zeggen hoe oud hij wordt vandaag. Hij heeft een dochter die op ballet zit en spreekt de taal van de bezetter. In zijn bijzijn kan ik bijna niets meer zeggen. Alleen als ik zing ben ik vrij.

Soldaten vragen altijd om hetzelfde: drank, tabak, hoeren, moeders, het verloren paradijs.

In mei verschijnt Begrafenis van de mannen, van Anneke Claus. Meer informatie vindt u hier.