Zoeken
Vooruitgang bij De Corrie
Allereerst: ik vind De Correspondent tof. 

Vooruitgang bij De Corrie

Gepubliceerd op 10 april, 2016 om 00:00, aangepast op 11 april, 2016 om 00:00

Natuurlijk erger ik me ook wel eens aan de aanmatigende ‘Jullie-keken-er-al-die-tijd-zo-naar-maar-je-kunt-er-dus-beter-zo-naar-kijken’-toon, maar ze hebben vooral welkome vernieuwing en verdieping gebracht in de Nederlandse journalistiek. Ze hebben engagement van lezers gegenereerd en iemand als Rutger Bregman is een van de meest invloedrijke en oorspronkelijke denkers van dit moment.

Op Festival de Vooruitgang gaf ik eind vorig jaar op uitnodiging van Correspondent Jelmer Mommers een optreden. Erg leuk om te doen. Ik vond de energie op het festival inspirerend. Dat er in deze tijd, waarin we toch worden bestookt met cynisme en angstretoriek, mensen bij elkaar komen met een honger naar verdieping en een oprecht idealisme om nieuwe antwoorden te vinden op de grote vraagstukken: dat is hoopvol. Ik heb met bewondering gekeken naar de tomeloze energie en toewijding waarmee het team van De Corrie daarin vloog. Een dingetje: ik was wel zo ongeveer (het publiek meegeteld) de enige ‘allochtoon’ op het festival. En ik heet Johan. Hoe is dat nu mogelijk, vraag je je af? Mind you: dit zijn zeg maar de progressieve mensen van onze samenleving, de mensen die zich afzetten tegen de onderbuik, tegen de verdeeldheid. Maar zitten deze mensen dan nooit eens in de kroeg met iemand die niet de BKB-Academie heeft gedaan, met iemand die geen denkgroep leidt voor de Jonge Democraten, die geen onderdeel is van The Youth Food Movement? Je gaat het betwijfelen. Dat hebben ze natuurlijk zelf ook ingezien en daarom kwam eind oktober de grote aankondiging dat ze meer aan diversiteit gingen doen. Nobel en ik geloof ook oprecht.

Ik ben niet iemand die de hele tijd op de banken gaat staan om fel tekeer te gaan over diversiteit. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik toch een beetje verbaasd ben over de gang van zaken na die aankondiging. Gister keek ik op hun website, scrollde door de hippe gestriptekende gezichtjes en moest toch concluderen dat er een halfjaar na hun aankondiging voor meer diversiteit niet 1 (!) nieuwe vaste correspondent tussen staat. Ik twitterde hierover en kreeg van De Correspondent-satiricus Daan Windhorst meteen de link naar een artikel van adjunct-hoofdredacteur Karel Smouter, met de mededeling ‘Karel heeft hier heldere updates over gegeven’.

Wat ik daaruit opmaak is vooral een verhaal over gastbijdragen van ‘allochtonen’, over het kennismaken met nieuwe Andere mensen, een trainingstraject, enzovoorts. Alsof het allemaal heel erg spannend, exotisch en avontuurlijk en nieuw is om iemand met een andere achtergrond te vinden. Ik heb nieuws: er zijn genoeg ‘diversere’ mensen die gewoon net als jullie zelf bij De Corrie hebben gestudeerd, onderzoek hebben gedaan, een frisse blik op de wereld hebben, niet alleen op thema’s die gaan over ‘De Ander’. Mensen dus die net als jullie enorm veel drive en zin hebben om hun blik op de wereld te delen, om onderdeel uit te maken van dat mooie platform, dat voorbij de waan van de dag wil bewegen. Maar het gaat dus allemaal stapsgewijs, met gastcolumns en - God Bewaar Me - een interne opleiding. Waarom? Zijn mensen met een andere achtergrond nooit direct gekwalificeerd? De huidige Correspondenten zijn toch ooit ook gewoon op hun talent en prestaties aangenomen? Waarom moet het via een aparte weg? Dat doen de oude media toch beter. Mensen als Nadia Ezzeroili, Seada Nourhussen, Hassan Bahara, Beri Shalmashi, Zihni Özdil, Lamyae Aharouay, zijn daar vaste waarden. Waarom was het zo moeilijk om tenminste 1 niet-witte Correspondent aan te nemen? Gewoon vast. From the start al eigenlijk.

In dit soort gevallen komt onherroepelijk de reactie ‘Het is ook Nooit goed!’. Dat is niet waar. Het kan wel degelijk goed. Ik zie zogenaamde ‘oude’ media als Volkskrant en NRC dus langzaam maar zeker diverser worden, ik zie een NPO die de boodschap oppakt om een betere weerspiegeling te zijn van Nederland anno 2016 en bovenal zie ik ondernemingen en media van nu waar het allang gebeurt. Kijk naar VICE, kijk naar Top Notch. Waarom het daar al gebeurt? Daar is diversiteit geen ver-van-mijn-bed-breinbreker, maar een vanzelfsprekendheid. Daar gaan mensen met allerlei achtergronden ook allang gewoon met elkaar de kroeg in, ze zijn vrienden, ze zoenen met elkaar, ze zien elkaar niet meer als De Ander. Het is daardoor geen issue meer. Het is gewoon. Dat is uiteindelijk waar het om gaat. Dat het om talent en kwaliteit kan gaan en dat het dan vanzelf diverser wordt. Niemand wil toch worden aangenomen omdat hij Allochtoon is? Je hebt toch gewoon net als die anderen gestudeerd? Je hebt toch een bachelor, een master? Je hoef toch niet met gaststukjes stapje voor stapje te bewijzen dat je de moeite waard bent? Je wilt niet in een apart kennismakings-trainings-traject worden klaargestoomd om bij De Corrie te mogen horen, je wilt net als de Maite’s, de Rutgers, De Sterre’s, De Karels op basis van je originaliteit en capaciteiten worden binnengehaald. Je wilt ergens aan de slag omdat je iets kunt. Zover zijn we helaas nog niet. En misschien is zo’n grote aankondiging en zoektocht van De Corrie daarom nu nog nodig. Karel Smouter reageerde op mijn tweets met: ‘Snap je vraag maar we sturen geen persberichten als onze zoektocht mensen oplevert. Zou ook raar zijn.’

Ik denk dat De Corrie vindt dat ik voorbij ga aan hun nobele en oprechte pogingen, dat mijn kritiek voortkomt uit mijn gebrek aan kennis over hoe dat proces intern verloopt. Vandaag liet Karel weten wat de zoektocht tot zover heeft opgeleverd: ‘1fte fulltime, pilot interne opleiding begonnen, 7 nieuwe freelancers gevonden. Essentie: zoektocht levert veel nieuw talent op dat we nu leren kennen. En dus ook al 1 fulltimer.’ Klinkt goed. Dat ik een halfjaar na hun grote aankondiging nog steeds 0% meer diversere gezichten op die prachtig ontworpen website van ze zie, stemt me toch somber. Hopelijk verandert het snel.

NB: na comment Karel (zie onder dit artikel), een toevoeging. Navraag maakt duidelijk dat er al wel een nieuwe fulltimer is, die nog niet in het rijtje staat van de website: Heiba Targhi Bakkali. Echter wel ook met de titel Gastcorrespondent. Hopelijk treffen we haar binnenkort aan als vaste waarde tussen de andere namen.

Ik zeg dit allemaal overigens niet voor mezelf. Ik ben me er tot voor kort überhaupt nooit zo van bewust geweest dat ik niet blank ben en ik heb niet het idee dat ik ooit enige problemen ondervind door mijn afkomst. Een halve Surinamer die Johan heet, is in de wereld waarin ik me begeef denk ik al snel ‘gewoon’ een Nederlander. Maar ik hoop voor vele anderen, wier verhalen ik steeds vaker hoor, dat het natuurlijker zal gaan. Dat zij ook op Festival de Vooruitgang staan dit jaar. Want op een samenkomst die de Vooruitgang heet, met zoveel progressieve idealisten, met wie ik me op zoveel vlakken verwant voel, hoop ik niet langer ongeveer de enige ‘allochtoon’ te zijn. Tot die tijd begin ik het eigen platform De Allochtoon: Voorbij De Waan van de Gracht.

 

Lees hier de comment van Karel Smouters:

Johan, fijn dat je ons scherp houdt.

Jammer dat er nog wat misverstanden in zitten.

We hebben 1 van de 2 fulltime posities inmiddels gevuld, en een correspondent college opgezet. Interne trainingsplekken, bedoeld om aspirantjournalisten in te wijden in onze werkwijze en voor ons om nieuw talent te ontdekken. De pilot loopt nu daarvoor. Om onze achterstand op dit gebied in te halen staat dit correspondent college (3x2 plekken per jaar) voorlopig alleen open voor divers talent. Dat doen we net zolang tot onze achterstand is ingelopen Ook heeft de zoektocht 7 nieuwe freelancers opgeleverd (die over uiteenlopende themas schrijven) en nog een heel aantal die bezig zijn met hun eerste stuk.

Onze tussentijdse conclusie is dus: het heeft onze pool van auteurs flink verrijkt, we hebben 1 vd 2 vacatures vervuld (niet 0 % maar 50 % dus), we hebben dit jaar 6 à 8 talenten op de redactie die ons leren en die wij leren kennen. En we houden de 2e vacature nog even open omdat we die graag bieden aan het talent dat zich nu als freelancer en via het correspondent college manifesteert. Wat daarin ook meespeelt: als het even kan zoeken we talent dat nog onbekend is. Zoals we de afgelopen jaren meermaals mensen hebben gevonden die nog geen naam in de journalistiek hebben en wel een grote aanwonst blijken. Bedankt dus voor je ongeduld en je pogingen ons scherp te houden. Blijf gerust om updates vragen, die geef ik je graag. 

Ik was alleen wel benieuwd waaruit je opmaakt dat we nog geen fulltimer zouden hebben aangenomen? Dat hebben we nl wel en die al 2 maanden aan de slag.

Auteurs
Auteur: Johan Fretz

Johan Fretz (1985) is schrijver, en columnist van Het Parool en LINDA. Hij debuteerde in 2012 met de roman Fretz 2025, die genomineerd werd voor de Bronzen Uil. Zijn tweede roman Onder de paramariboom won de Boekhandelsprijs in 2019 en wordt verfilmd door KeyFilm. In 2020 schreef Fretz een van de drie korte verhalen van 3PAK, de geschenkbundel tijdens de Boekenweek voor Jongeren. Najaar 2022 verscheen Fretz' documentaire What's Left bij BNNVARA, over de puinhopen van links, en kwam zijn nieuwste boek uit: Met vriendelijke groet.

Blijf op de hoogte

Volg onze sociale media voor het laatste nieuws: