Na Hallo Muur (3)

Gelijk dat liedje van Kelis in mijn hoofd natuurlijk: ‘My milkshake brings all the boys to the yard/And they’re like, it’s better than yours’, alleen refereert de Amerikaanse zangeres niet aan de koude drank op basis van melk of roomijs, maar aan iets anders, waar mannen volgens sommige wetenschappers gemiddeld dertien keer per dag aan denken, en volgens anderen dertien keer per uur.

Maar ik had dus zin in een milkshake en zag een bord met ‘Burger King’. Ik volgde de pijl, parkeerde en liep de voetgangerstunnel in, want het restaurant was aan de overkant. Ik liep door wat aanvoelde als een toekomstig plaats delict, kwam weer boven en sloot aan in de rij. ‘Een milkshake’, zei ik uiteindelijk tegen de medewerker. En daarna: ‘Vanille’. En: ‘Doe maar medium.’

Ik betaalde en liep met de beker naar buiten. Daar stonden twee oudere mensen te roken en ik dacht: ‘Oeh jaaaaaa, roken’. Daarna wist ik: ‘Hier is niet de ingang van de voetgangerstunnel’. Dus maakte ik rechtsomkeert en ging op een drafje weer naar binnen, maar had niet gerekend op de glazen plaat rechts van de deur, waar ik als in een slapstick tegenaan plofte.

Ik zat helemaal onder de milkshake medium. De rokers schatten ze in of ze mochten lachen, maar durfden het niet aan. Misschien was ik wel dronken of stoned, of erger nog: verward. Daarom deden ze alsof er niets gebeurd was. Met mijn lege beker nog in de hand liep ik nu wel naar binnen en de tunnel weer in, met achter mij een spoor. Terug in de auto twijfelde ik tussen huilen en lachen en koos voor het laatste.
Als iemand vroeger wilde weten of ik een leuke avond had gehad, antwoordde ik: Ja man, gekkenhuis, ik was zó dronken, ben zelfs nog tegen een glazen deur opgebotst. ‘Hahaha,’ zou de ander dan antwoorden, ‘hi-la-risch!’ Nu kan ik geen reden aanvoeren voor mijn onhandigheid, het is wat het is. Ik bots omdat ik een deur niet zie. Ik struikel omdat ik een stoeprand mis. En mijn verlangen naar een meisje haar milkshake wordt niet aangewakkerd door alcohol, maar is van zichzelf al zo vol.

Onlangs verscheen van Erik Jan Harmens bij Lebowski Publishers: Ik noem dit poëzie - Verzamelde gedichten. Ook verschijnt de zesde druk van Hallo Muur, zijn derde en meest succesvolle roman. Om dat succes te vieren verschijnen op dit blog de komende tijd een aantal ‘nabeschouwingen’.