Moedervlekken dagboek (2)

Hij wilde bij mij thuis komen en dat vond ik toen nog goed, want ik was snel geïntimideerd. Bovendien was hij beroemd, althans die indruk wekte hij, hij zei dat hij Sharon Tate had geïnterviewd. Eenmaal bij mij thuis vond hij de kleren die ik droeg niet goed. De knoopjes van mijn blouse moesten meer open, hij rommelde in mijn klerenkast, maakte zijn vinger nat en ging ermee door mijn haar. Vooral dat laatste vond ik onaangenaam. Verder is er niets gebeurd.
Zaterdagochtend om half elf zou de eerste fotografe komen, althans dat dacht ik. Het bleek tien uur. ‘Ik kom zo naar beneden,’ zei ik tegen de receptioniste die mij had gebeld om te zeggen dat de fotografe er was.
Voor ik mijn kleren aan had kunnen trekken, sokken en schoenen ontbraken nog, stond ze voor de deur.
‘Wist je niet dat ik je op je kamer ging fotograferen?’ vroeg ze.
Dat wist ik niet, maar mijn verhouding tot fotografen is net als tot de rest van de wereld steeds pragmatischer geworden. Ik vind eigenlijk alles goed, als het maar niet te lang duurt. Wel zeg ik erbij: ‘Liever niet buiten, want dan vat ik kou.’
‘Wil je in bed gaan liggen?’ vroeg de fotografe.
Dat wilde ik, maar mijn shirt wilde ik liever niet uittrekken. Flauw misschien, maar ach.
Vervolgens vroeg ze of mijn geliefde ook op de foto mocht.
‘Dat mag niet,’ zei ik.
Het pragmatisme bleek zijn grenzen te hebben.

Arnon Grunberg houdt deze week een dagboek bij voor VPRO's Nooit Meer Slapen, iedere nacht tussen 00.00 en 02.00 op radio 1, in aanloop naar de verschijning van zijn nieuwe roman Moedervlekken (6 mei). Vandaag aflevering 2.

Foto: Vincent Mentzel (voor NRC Handelsblad)