Moedervlekken dagboek (3)

Dinsdag had ik drie interviews. Vroeger plande de uitgever nog weleens vijf interviews op één dag, maar de arbeider kan tegenwoordig op mededogen rekenen, ongetwijfeld voortkomend uit het inzicht dat het interview nog wel enigszins spontaan moet lijken.
Het eerste interview dinsdagochtend was veruit het beste. Een jongeman aan het einde van de middag, uiterst sympathiek daar niet van, wiegde mij door zijn stemgeluid en de lange pauzes die hij liet vallen bijna in slaap, maar misschien was ik gewoon moe van de eerdere interviews.
Ik mocht of moest – wat vrijwillig lijkt, verwordt al snel tot een verplichting –  niet alleen over mijn eigen boek vertellen, maar ik had voor een ochtendblad ook een lijstje samengesteld met de beste moeders uit de populaire en minder populaire cultuur.
Bijvoorbeeld de moeder uit Mamma Roma van Pasolini, gespeeld door Anna Magnani, een film die mij in tranen deed uitbarsten.
Of de moeder uit Am Ziel van Thomas Bernhard, een stuk waarin moeder en dochter een toneelschrijver uitnodigen naar hun buitenhuis in Katwijk.
In 2011 speelde ik zelf de schrijver. De regisseuze wilde mij daarna nog meer Thomas Bernhard laten spelen, maar hoe leuk het ook was, het acteren moest geen gewoonte worden.
De moeder in dat stuk zegt dingen als: ‘Redde wie zich redden kan/ en geen mens kan zich redden/ niemand heeft zich ooit gered/ niet één enkel mens onder al die miljoenen en miljarden/ niet één enkel mens.’
Ja, dat vind ik mooi. Ik hoopte maar dat de journalist dat net zo mooi vond als ik aangezien de frase ‘redde wie zich redden kan’ de verhouding tussen interviewer en geínterviewde bijzonder goed treft.