Moedervlekken dagboek (4)

Ik ga alleen niet meer in een boekhandel achter een tafeltje zitten. Ooit heb ik tegen mijn ex gezegd: ‘Er zijn grenzen aan mijn masochisme.’
Elke uitgever echter probeert de grenzen van zijn auteurs weer op te rekken, in naam van de promotie of van welke afgod dan ook.
Woensdagmiddag moest ik vijfhonderd boeken signeren. Boekhandels bestellen tegenwoordig gesigneerde exemplaren, de schrijver hoeft dan niet meer langs te komen. Efficiency heet dat geloof ik, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de boekhandelaar de auteur niet wil ontmoeten. Toen ik in 1998 het Boekenweekgeschenk had geschreven zei de jongen die me rondreed: ‘Die boekhandelaren willen steeds weten of je vreselijk bent.’
‘En wat zeg je?’ vroeg ik.
‘Dat het wel meevalt,’ antwoordde hij.
Op de desbetreffende woensdagmiddag – het was weer om in het park op een grasveldje te gaan liggen en na te denken over de zinloosheid van het leven – werd ik ‘op de zaak’, zoals dat heet, naar een vergaderruimte geleid. Daar lagen de vijfhonderd boeken.
Een stagiaire met prachtig rood haar hield ze voor me open. Haar handen fascineerden me. Een andere medewerkster deed ze na de krabbel in een doos.
Na gedane arbeid zei de uitgever: ‘Nu mag je in mijn kamer op de bank een dutje doen.’