Interview met Laurent Ciman

Duivel van de match was verdediger Laurent Ciman, die inviel voor Jason Denayer en de winnende treffer binnenkopte. Ciman is een speler die, zoals dat heet, goed ligt in de groep. Hoe komt dat zo? Ik sprak met hem na de wedstrijd tegen de Noren en leerde een weliswaar kale, doch aimabele man kennen die grappen bij voorkeur met een uitgestreken gezicht vertelt. My kinda man.

LEBOWSKI BLOG: Laurent, mijn grootvader van vaders kant heette ook zo.
LAURENT CIMAN: En hoe heet hij nu?
LB: Hij heet nog steeds Laurent, maar hij kan helaas dood genoemd worden.
CIMAN: Gecondoleerd. Heeft hij toevallig ook gevoetbald, je grootvader?
LB: Alleen passief, maar heel intens. Voetbal stond voor hem helemaal bovenaan de sportieve ladder. Helemaal onderaan stond volleybal. Volleybal beschouwde hij als tennis voor mongolen.
CIMAN (denkt erover na): Als je erover nadenkt is volleybal inderdaad tennis voor mongolen. Zonder rackets want die zouden ze toch maar uit hun poten laten vallen, met een grotere bal want anders zouden ze ernaast slaan, met meer dan één speler per speelhelft want anders zouden de meeste rally’s uit slechts één shot bestaan en met een net dat hoger hangt om hun toch een gevoel van deskundigheid te geven als ze de bal er in het wilde weg per ongeluk over meppen. Jouw grootvader had er kijk op.
LB: Heb jij de voetballerij van een grootvader meegekregen?
CIMAN: Nee. Mijn ene grootvader heeft het ooit wel geprobeerd als centrale verdediger bij RWD Molenbeek, maar in zijn eerste seizoen scoorde hij 54 owngoals omdat hij slechts één trap onder de knie had: het boemerangschot. Dat is dus dat je een bal wegtrapt en dat hij terugkeert. Zo verraste hij keer op keer de keeper, een man wiens voornaamste kenmerk was dat hij verrassingen heel snel vergat.
LB: Ik neem aan dat je grootvader maar één seizoen bij Molenbeek gespeeld heeft.
CIMAN: Als ik niet wist dat je een schrijver was, ik zou denken dat je een aannemer was. Na zijn mislukte voetbalcarrière ging mijn grootvader het zoeken in de touwtrekkerij. Met succes, hij werd coach van TC Purmerend, een stelletje amateurs van wie hij snel begrepen had dat ze nooit een wedstrijd zouden winnen op kracht en ook niet op techniek.
LB: Op wat dan wel, Laurent?
CIMAN: Op complete belachelijkheid. Hij stelde de touwtrekker met het lelijkste figuur vooraan op, slechts gehuld in een paar spikes en een onderbroek van pindakaas. Als ooit een team een ander team van zijn stuk gebracht heeft, dan wel TC Purmerend. Helaas kwam aan hun succes een einde toen in 1953 de grote pindakaasschaarste aanbrak.
LB: Terug naar het heden. Jij bent vandaag verkozen tot duivel van de match. Ik neem aan dat dat in het bijzonder jou deugd doet, maar ook het hele Belgische kamp, dat momenteel veel kritiek krijgt op zijn weliswaar door blessures getroffen verdediging.
CIMAN: Ach, die kritiek. Op twitter vergeleek iemand onze defensie met een wandeling in het park. Alsof de middencirkel een vijver is met eendjes waar we oud brood naar gooien. (mijmert) En met struikgewas waaruit we op oude vrouwtjes springen en met hun portemonnee naar het lunapark gaan of naar Tattoo Jean… Ach, mooie jeugd, waar ben je gebleven…
LB: Moet Jason Denayer na jouw invalbeurt vrezen voor zijn plaats?
CIMAN: Jason is een jongen die zijn plaats kent. Zeker nadat de trainer tegen hem zal hebben gezegd: ‘Jouw plaats is op de bank.’ (lacht niet)
LB: Laurent, jij als Rode Duivel zou het moeten weten: hoe zullen de Rode Duivels het doen op het EK?
CIMAN: Ik heb het speelschema eens bekeken en het beste is dat we tweede worden in onze groep. Dan is alles mogelijk.
LB: Hoe doe je dat, tweede worden?
CIMAN: Dat vind ik je beste vraag tot nu toe.
LB: Het was tevens mijn laatste vraag.
CIMAN: Eind goed, al goed!

Ex-komiek Tim Foncke (Aalst, 1978) schreef De geachten (briefroman) en Het leven is goed als je niet deelneemt (verzamelde brieven 2009-2011) en werkt als tekstschrijver voor diverse tv-programma’s. Hij tourde samen met Herman Brusselmans door Vlaanderen met het programma God is klein geschapen. Zijn laatste roman verscheen onder dezelfde titel.