Orange Turns to Red
Een eenvoudig, licht melancholisch liedje over iemand die zijn geliefde kwijt is en zich voorhoudt dat hij troost kan zoeken bij een ander:
You’ll find another girl or maybe more,
To pass the time away.
Then Blue Turns to Grey.
Als Mick Jagger deze week een bezoek zou brengen aan Nederland, zou hij kunnen vaststellen dat hier iets anders (maar zeer vergelijkbaars) gaande is: Orange Turns to Red.
Bij ontstentenis van Oranje op het aankomende EK lijken alle media en alle fans zich op onze zuiderburen gestort te hebben. Want we moeten toch iets hebben om voor te juichen. En dan zit je bij de Belgen wel goed. De Rode Duivels maken een kans. Een goede kans. Meer kans dan Nederland in elk geval. Er worden nog geen straten omgetoverd tot rode enclaves en het aantal rode reclamegadgets bij een pak waspoeder of een krat pils blijft nog vrij beperkt (hoewel ik wel al shirtjes voor Oranje Duivels langs zag komen van een niet nader te noemen Belgisch biermerk). Toch is er sprake van een zekere Rode Duivelskoorts. Nederland juicht voor België. Het Algemeen Dagblad wijdde er dit weekend zelfs een complete bijlage aan, onder de titel ‘Wij zien u graag’. Dat is Belgisch voor ‘Wij houden van u’.
En dat doen we ook. Ze zijn ook zo sympathiek, die Belgen. België is lekker bier, Vlaamse frieten, warme wafels, stoofvlees, gezoden worst. België is koddige strips, belastingvoordeel, modehuizen, wielrennen op modderpaadjes. De Belgen zijn welgemanierd. Hun taal is ontdaan van alle scherpe randjes en dissonanten. Als Vlamingen praten is het alsof een herderinnetje een lieflijk melodietje begint te spelen op een fluit. Vriendelijkheid en gastvrijheid staan in het Vlaamse land nog hoog in het vaandel. Behulpzaam zijn ze ook al. En ze winnen altijd met gemak het Groot Dictee der Nederlandse taal. Belgié is het Paradijs. O, wat zijn we dol op ze.
Waar komt de plotselinge liefde voor de Belgen vandaan? Het eenvoudige antwoord is natuurlijk dat we er straks zelf niet bij zijn in Frankrijk, en dus moeten juichen voor iemand anders. Laten we dan onze sympathieke knuffelburen maar nemen. Ze hebben het ook zo moeilijk gehad met die aanslagen en zo.
Maar waarom moeten we eigenlijk juichen voor iemand? Moeten we niet gewoon bescheiden zijn en onze mond houden? Voetbal kijken zonder te juichen? En waarom die keuze voor de Belgen? Ik kan me niet herinneren dat ‘we’ voor de Belgen juichten in 2002, toen we er óók niet bij waren en zij wel. Komt het omdat België deze keer serieuze kansen toegedicht moeten worden? Zijn we ordinaire successupporters? Ik ben er bang voor…
Daarom ben ik maar voor de Engelsen. Dan kan ik er niet van beticht worden dat ik successupporter ben. In Engeland zijn bij elk toernooi de verwachtingen weer hooggespannen en keer op keer wordt het niets. En Engelsen verliezen altijd zo mooi, zo vol overgave. IJsland, ook een sympathiek land. En ze hebben ons toch maar mooi verslagen. O, en de Ieren, die zelf verbaasd zijn dat ze zich hebben weten te kwalificeren. Ik ben ook voor Wales en voor Hongarije en Albanié. En vooruit, misschien toch ook wel voor de Belgen. I’ll find another team or maybe more, to pass the time away.
Cor de Jong (1978) is schrijver, leraar Nederlands en studiebegeleider bij de jeugdopleiding van Sparta Rotterdam. Hij publiceerde al meerdere korte verhalen. De aanname is zijn debuutroman.
